Sprookjesachtige wandeling over de grens

De ogen van Fadil is een prachtig vormgegeven boek waarin acht sprookjesachtige verhalen van Mohammed Benzakour worden gebundeld. Een knappe jongen tovert met zijn ogen, twee witte nonnen koesteren een schokkend geheim, een culinair wonderkind zint op wraak en een hond leert vliegen. Daarnaast ontraadselt een manke man het mysterie van de meloen en krijgt een jonge man liefdeslessen van een oude vrijster. Deze verhalenbundel neemt je mee naar een bijzondere wereld vol lachende geesten, pratende ezels, rokende slangen en biddende bijen. De schrijfstijl is overweldigend mooi en voor mij een aangename kennismaking met de auteur.

Grenzen temmen door ze te omarmen

De ogen van Fadil bundelt prachtig geschreven fabels met veel fantasie en een Oosterse sfeer. Hoewel de meeste verhalen zich afspelen in een niet nader genoemd land, geven woestijn, klimaat en de namen van de personages toch enige indicatie. Alleen van het laatste verhaal, Zoubida Bogart, weten we dat het zich afspeelt in Marokko, nog niet zo lang geleden.

In 'Een koninklijke soep' neemt chef de cuisine samen met zijn slaaf wraak op de sultan, die de slaaf - en vele andere slaafjes - in zijn bed dwong en liet zweepslagen. Over het experimenteren in de keuken zegt de kok: "Grenzen zijn er niet om gerespecteerd te worden, grenzen zijn er om sierlijk overheen te wandelen". Deze visie op koken lijkt een voorbode voor de hele bundel te zijn. Benzakour wandelt in zijn kortverhalen meer dan eens sierlijk over de grenzen tussen realiteit en fantasie, maar ook over de grens tussen het aanvaardbare en het onaanvaardbare.

In de verhalen 'De witte nonnen' en 'Het tweekoppige dier' gaat hij wat mij betreft te ver. De lezer wordt geconfronteerd met seksuele handelingen tussen mens en dier. Seks met een ezel welteverstaan. Dat zag ik niet aankomen. Ik vond het eerlijk gezegd afstotelijk om hierover te lezen. Literatuur mag schokkend zijn en grenzen onderzoeken, maar voor mij was dit een brug te ver. Een grens te ver bewandeld.

De veroveringszucht van een woestijnvlinder

Gelukkig wisten de andere zes verhalen in De ogen van Fadil mij wel te bekoren. Zo maken we in het titelverhaal kennis met Fadil. Een jonge man, niet geboren voor het huwelijk maar omschreven als een woestijnvlinder. Hij lijdt onder een nietsontziende veroveringszucht. Fadil vindt dat élke vrouw recht heeft op zijn minnekozen. 'Wie één vrouw liefheeft, is onrechtvaardig tegenover alle andere vrouwen,' zei hij meer dan eens. Een ideale kandidaat voor een programma als Temptation Island, me dunkt. Al moest ik stiekem toch ook wel grinniken om zijn bravoure. Na jaren aan een stuk vrouwen te hebben verleid, vindt Fadil namelijk dat het te gemakkelijk is geworden om vrouwen in zijn bed te krijgen. Het is tijd voor een nieuwe uitdaging. Hij leert zichzelf aan om vrouwen met één enkele blik te verleiden.

"Eén gerichte oogopslag en het hart leek getroffen door een dreun."

Maar op een gegeven moment gaat al die vrouwelijke aandacht vervelen. En wat als hij opeens zijn eigen blik vangt in een plas water?

Een verliefd katertje

In 'De ezel en de puntmutsgeest' zien we de kringloop van een zeer bijzonder leven. Van ezel tot spin tot mens tot koning tot vuur tot water tot de laatste slok van een ezel; Benzakour neemt je mee op een bijzondere reis. In 'de vliegende hond' leert een hond vliegen en in 'De meloenenkampioen' kweekt Hamin - geheel volgens zijn lijfspreuk 'Wie zijn buik vult met meloen, vult hem met licht' - een vallei vol lichtgevende meloenen. Dat moet een prachtig zicht zijn.

Ook slotverhaal 'Zoubida Bogart' wist me aangenaam te verassen. Het verhaal speelt zich af in het Marokko van de jaren tachtig. Een jonge man (of is hij zelfs nog een jongen?) wordt ingewijd in de liefde door een oude, gezette diva die in een huisje aan een verlaten strand woont. 'Zoubida Bogart' is een ontroerend verhaal over een eerste liefde, een eerste seksuele ervaring. Een verhaal over gemis en herinneringen. Of over hoe een herinnering vanzelf een soort sprookje wordt.

"Misschien is dit hoe het lot werkt, misschien stond het in de sterren geschreven, maar geen van ons had op dat moment kunnen bevroeden dat deze bizarre ontmoeting erop zou uitdraaien dat ik weldra als een verliefd katertje zou kronkelen in de warmte van haar oksels.

Het handzame De ogen van Fadil - wat een heerlijk formaat boek - bundelt acht sprookjesachtige verhalen. Allen mooi geschreven en met veel fantasie. Wat mij betreft een heerlijke kennismaking met de auteur Mohammed Benzakour. Ik ben nu zeker benieuwd naar meer werk van zijn hand, zo lang er maar geen mensen seks hebben met ezels. Dan sla ik over.

Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be.