Een innemende aanrader!

Emma vertelt haar belevenissen in de PAAZ op weg naar herstel (als je al van herstel mag spreken) van haar supersombere gedachten. En die zijn behoorlijk heftig. Wat er precies is gebeurd waardoor zij uiteindelijk na 5 maanden de PAAZ mag verlaten wordt niet geheel duidelijk, maar dat geeft ook niet, dat pad is voor iedereen anders. Ze leeft nog dankzij de PAAZ, en dát is wat telt.

Het boek geeft een heel ontroerende en innemende inkijk in de wandelgangen van de PAAZ met al haar verschillende medewerkers en patiënten, uhm sorry cliënten natuurlijk ;)

Als een boek ervoor kan zorgen dat zelfs mijn diepst verstopte vastgeroeste emoties zich naar buiten toe uiten met traantjes, gegrinnik, ongeloof en hartverwarmende warmte, verdient een boek het gewoon om minstens vijf sterren te krijgen!! Een aanrader!