Wie wil jij op je begrafenis laten spelen?

Joe Mellow. Dat was het antwoord van Orlando voor zijn vader. (Bij mij zou het minstens één liedje zijn van Bryan Adams, maar dat is hier even een bijzaak ). Zonder enige twijfel vertelt het hoofdpersonage, Orlando dus, hoe hij top Jazz muzikant & saxofonist Joe Mellow naar Nederland wil en zál halen. Allemaal om zijn vader die in coma lag wakker te maken!

Een boek vol mysterie voor zowel muzikanten – hoezo stak Joe Mellow zijn sax in het BAGAGERUIM??? – en niet muzikanten. Het neemt je mee in een verhaal dat wel heel gedetailleerd neergepend is. Naar mijn smaak af en toe wat té gedetailleerd. In een slaapkamer staat nu meestal een bed en een kast, maar toch vond de auteur het interessant om dit nog even te vermelden. Dit zorgde er voor dat het lezen af en toe wat stroef verliep. De 183 pagina’s konden ook verteld worden op een 150-tal zonder alle overbodige details. Misschien ligt het aan mij. Ik ben namelijk een persoon die er graag alles bij verzint en zo een eigen beeld in mijn hoofd krijg van het verhaal(en dan teleurgesteld is als de film/serie uitkomt en het niet aan mijn fantasiebeeld voldoet). Cees van den Berg maakte het dan wel weer goed door de hoofdstukken kort te houden en er geen ellenlange passages van te maken. Het verhaal is ook in de ik-persoon geschreven. Alles wat Orlando dacht, voelde, deed, zei… maakt hem voor mij tot een zeer eigenwijze jongen op zijn leeftijd.

Als zelf muzikant zijnde vond ik het dan weer heel leuk dat de auteur er niet van terugdeinsde om gebruik te maken van muziektermen. Het enige wat ik mij afvroeg is hoe niet-muzikanten hier op reageren? Begrijpen ze alles wat Orlando of een ander personage aan het vertellen is? Ikzelf had het dan weer moeilijk met enkele “slang” woorden die ik toch even moest googelen. Ligt het aan het Belg zijn? Wie weet. De uitdrukking “Een dronken schot die zijn doedelzak aan het vermoorden was” zal ik wel onbeschaamd pikken uit het boek en in het dagelijkse leven beginnen gebruiken!

Het verloop van het verhaal deed mij, als saxofonist, ook af en toe fronsen. Of ik op dezelfde manier zou handelen als Orlando, moest mijn vader (tevens saxofonist) in coma liggen? ’t Is een moeilijke. Ja en nee. Op sommige vlakken kon ik Orlando helemaal volgen: “aha mijn vader is zot van Joe Mellow? Ideaal, we halen hem naar hier! Die krijgt hem wel wakker.”. Maar de manier waarop hij het probeert is denk ik vooral eigen aan zijn jonge leeftijd.

Heel jammer was dan weer dat we de nummers die Joe Mellow bracht niet konden horen. Mijn interesse als muzikant was even geprikkeld toen de titels van de nummers passeerden. Gelukkig kwam de auteur ook met andere, non-fictieve, muzikanten op de proppen en had ik naast mijn eigen voorkeur wat muziek om mij in te leven in het boek.

183 pagina’s later ben ik blij dat ik de kans heb gekregen om dit verhaal te lezen. Het blijft, ondanks de details, luchtig genoeg voor de 13 tot 15 jarigen onder ons. Maar ik ga het toch eerst eens aan ons vader geven voor ik het verder uitleen . – en ja hoor, als bibliotheekmedewerker denk ik dat dit een mooie aanvulling zou zijn in de bib.