Het leven gaat niet vanzelf voor Roxy

Roxy is zeventwintig, schrijfster en  moeder van Louise van drie, als de politie aan de deur staat. Arthur, haar dertig jaar oudere man is dood, verongelukt. Naakt zat de filmproducent in de auto, met zijn even naakte stagiair. En Roxy, die toch al niet zo van de dagelijkse dingen is, die het koffiezetapparaat met al zijn knoppen niet weet te bedienen, houdt het verdriet op afstand. Als absolute eenling die het liefst boven op haar kamertje zit te schrijven heeft ze geen vrienden die haar bijstaan. Maar de oppas en de assistente van haar man trekken al snel bij haar in. Ze haalt de begrafenisondernemer in bed, zet haar dochter achter een smurfen-dvd en neukt hem op de bank. Als ze betrapt worden door een fotograaf van een roddelblad vertrekt Roxy met oppas Feike, assistente Jane en dochter in de auto naar Frankrijk. Het begin van een bizarre roadmovie waar ze zich nog verder ontpopt als egocentrisch en sociaal onaangepast wezen. Maar Roxy is ook welbespraakt, slim, interessant en absurd. Esther Gerritsen schildert in prachtige scènes en dialogen een vrouw die niet vanzelf mee kan doen in het leven. Die moeite heeft met relaties en vlucht in haar opwellingen. Die je als lezer beurtelings afstoot en vertedert en je aan het eind in verwarring achterlaat.

Wie is Roxy? Haar eerste boek bevatte het verhaal van haar jeugd, als dochter van een trucker en een alcoholistische moeder. Dat verhaal schreef ze om te vluchten en zodra Arthur haar de kans bood liep ze weg, zonder om te kijken. "Maar dan ben je eindelijk weg en dan wil iedereen alleen maar horen waar je vandaan komt."
Wie zijn Jane en Feike? Ze lijken Roxy amper te kennen en meer uit verdriet om Arthur mee te gaan op haar roadtrip, dan uit sympathie voor de jonge weduwe. En hoe beter ze haar leren kennen, hoe minder ze haar waarderen. "Arthur zei wel dat je gestoord was, maar ik wist niet dat het zo erg was." Maar is dat wel zo? Is Roxy niet gewoon een jonge weduwe, bedrogen door haar man, vol verdriet, ontkenning, woede en rouw?

Gerritsen schrijft haar verhaal tussen de regels door. Ze legt niets uit, maar laat de gebeurtenissen en dialogen elkaar in een bizarre achtbaan opvolgen. En daartussendoor wringt het en schuurt het. Het is alsof de personages zich expres op afstand houden en je hebt als lezer niet het gevoel dat je ze kent. Dat schept ruimte om je eigen invulling te geven. Het verhaal is zwaar, maar zo licht en vol humor geschreven dat zelfs Roxy’s ergste misdragingen eerder vertedering dan afkeer opwekken. Vertedering die hoop geeft voor de toekomst en zo laat Gerritsen de lezer met een open einde achter.