51 jaar wachten!

Een Zuid-Amerikaanse roman met, zoals we gewend zijn van Garcia Márquez, levensthema’s als liefde, ziekte en dood.
Florentino Arizo wacht 51 jaar op zijn grote liefde Fermina. Nadat zij hem op achttienjarige leeftijd heeft afgewezen, geeft hij zijn leven invulling door het opbouwen van een carrière bij de Riviervaart Maatschappij van zijn oom. Fermina intussen huwt de alom gerespecteerde dokter Juvenal Urbino en beweegt zich in het officiële, openbare leven van de stad. Als ze Florentino daarbij weleens tegenkomt denkt ze: ‘Het is net of hij geen mens is, maar een schaduw. En zo was het: de schaduw van iemand die niemand ooit leerde kennen. ‘
Arizo gaat in zijn privéleven achter de vrouwen aan, vooral weduwen genieten zijn aandacht. ‘Hij was ervan overtuigd dat een ongetrooste weduwe, meer dan welke vrouw ook, het zaadje van geluk in zich kon dragen’. Niet bepaald een aantrekkelijk en aangenaam personage deze man. Tegen het einde van zijn 51-jarige wachtperiode krijgt hij zelfs een seksuele relatie met een 14-jarig nichtje waarop hij geacht wordt een beetje te passen….. Dat maakte het voor mij helemaal onmogelijk om nog een greintje sympathie voor hem op te brengen.

Het verhaal springt heen en weer door de tijd, leest hier en daar wat traag en is niet zo betoverend als ‘Honderd jaar eenzaamheid’. Maar de vertelkunst van Garcia Marquez is er natuurlijk wel! Een voorbeeldje wanneer Urbino over zijn vrouw, nieuwkomer in het deftige milieu bedenkt: ‘toch zwom ze met krachtige slagen door bossen van messcherpe koralen zonder met iemand in botsing te komen en met een beheersing van de situatie die niet anders dan een bovennatuurlijk instinct kon zijn.’
De afloop van dit langdurige liefdesverhaal was niet geheel naar mijn persoonlijke zin maar wel bijzonder beschreven. De slotzinnen zijn heel symbolisch en toch wel onvergetelijk.