Recensie Wij, de verdronkenen

Groots en meeslepend.

Marstal, een klein stadje op het eilandje Ærø in Denemarken. Ooit een vracht- en vissershaven om rekening mee te houden. Over de hele wereld kwamen deze Marstallers. Beroemd en berucht waren ze om hun zeilschepen, om hun uithoudingsvermogen en om hun zeemans capaciteiten.
Dit epos, odyssee, coming-of-age, liefdes-, oorlogs-, zeemans-, schelmen en nog-veel-meer verhaal, gaat over deze mannen en vrouwen uit dit gehuchtje en een deel van de wereldgeschiedenis waar ze aan deel hebben genomen. Het is fictief maar is een hommage aan de mensen die er leefden en verhalen mee naar huis brachten.
En het is een hommage waar je aan verslingerd raakt! Zilte tranen heb ik gehuild en gelachen heb ik als een dronken zeeman! En dat terwijl ik verder helemaal niets heb met zeemansverhalen en nog nooit op Ærø ben geweest.
Ik heb het in het Deens gelezen (Vi, de druknede). Je zou het ook in het Engels kunnen lezen:
We, the drowned. Het boek is gekozen ( in 2010) door de Denen als het beste boek van de afgelopen 10 jaar