De magie verdwenen

Eerdere boeken van de IJslandse schrijver Jon Kalman Stefansson vond ik echt prachtig, qua sfeer, de natuurbeschrijvingen, het soms barre leven van de mensen... In 'Iets ter grootte van het universum' voelde ik dezelfde sfeer, het poëtische taalgebruik, het oerlandschap en steeds weer de zee: heel mooi. Maar toch raakte de magie halverwege het boek op, ik miste diepgang in het verhaal, en het anekdotische heen en weer bewegen tussen personages, plaatsen en verschillende tijdsperiodes werd voor mij steeds meer een 'literair trucje' zonder betekenis. Jammer.