Socialmediahit mist diepgang

De Amerikaanse auteur Taylor Jenkins Reid (1983) heeft amper introductie nodig. Haar romans Daisy Jones & The Six en De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo waren megasuccessen in bestsellerlijsten en op sociale media. Dat schept verwachtingen voor Het feest van de eeuw, vertaald door Marja Borg.

Het feest van de eeuw staat vol supersterren en schandalen. We volgen de familie Riva: oudste zus Nina, broer Jay, halfbroer Hud en jongste zus Kit, die als kinderen in de steek zijn gelaten door hun vader, de wereldberoemde zanger Mick. Het jaarlijkse feest bij Nina is berucht in Malibu en de rijke, beroemde kennissen van de Riva’s komen eropaf om zich te misdragen.

Hoewel we Nina als eerste ontmoeten en zij de meeste ontwikkeling doormaakt, zijn de vier jonge Riva’s allemaal tegelijkertijd de hoofdpersonages. Alle vier hebben ze hun eigen verhaallijn: Nina is verlaten door haar beroemde echtgenoot, Jay heeft een hartprobleem, Hud heeft een geheime relatie met Jays ex en Kit wordt niet voor vol aangezien. De hoofdstukken zijn kort en het perspectief wisselt continu. Bij herhaling somt Reid de gedachten, handelingen en reacties van de Riva’s op, zodat ze deze allemaal tegelijk kan afhandelen:

'Het verhaal van June en Mick Riva was in de ogen van hun oudste kind, Nina, een tragedie. Voor hun eerste zoon, Jay, was het een grote klucht. Voor hun tweede zoon, Hud, was het een ontstaansgeschiedenis. En het was een mysterie voor Kit, de benjamin van het gezin.'

Door deze vertelwijze dringen we nooit echt door tot de beleefwereld van de vier hoofdpersonen. We zien tot in detail wat ze dragen, waar ze wonen en hoe ze surfen, maar we leren hen slechts oppervlakkig kennen.

Het feest van de eeuw speelt zich af in vierentwintig uur. De eerste helft van het boek behandelt de aanloop naar het feest: de zussen kiezen hun kleding uit, de broers ontmoeten hun vriendinnetjes en het viertal gaat surfen. De meeste indruk maakt het absurd lange achtergrondverhaal van moeder June. Helaas weten we al hoe het met June en haar gezin afloopt en heeft deze familiegeschiedenis weinig verrassingen in petto. Ook zonder lange flashbacks begrijpen we dat Nina zichzelf wegcijfert, omdat ze van kinds af aan voor haar broertjes en zusje moet zorgen. Het gezin maakt nog een periode van armoede door, maar nergens verliezen ze hun schoonheid, connecties of toekomstkansen; de familie beweegt zich moeiteloos door de sociaaleconomische lagen van Los Angeles.

Pas halverwege het boek barst het feest los. We volgen niet alleen de Riva’s, maar ook hun vrienden, exen en toevallige feestgangers. Reid vuurt een stroom nieuwe personages op ons af, die al dan niet relevant zijn voor het verhaal. Zij zijn degenen die dronken en high worden, die elkaar versieren en chaos aanrichten. De verhaallijnen van de Riva’s ontwikkelen zich aan de zijlijn van het feest. Hun nacht besteden ze grotendeels aan confrontaties met onverwachte gasten, die een bizar gebrek aan timing, tact en zelfkennis tentoonstellen. Deze dialogen bestaan voornamelijk uit clichématige liefdesverklaringen en verwijten.

Als je in de stemming bent voor een escapistisch zomerboek dat niet te veel inspanning vergt, dan is Het feest van de eeuw heel geschikt. Als je de kleding, woning en etenswaren in de verhaalwereld graag tot in detail voor je ziet, dan zullen de beschrijvingen van Taylor Jenkins Reid je tevreden stellen. Als je de personageontwikkeling van Nina geloofwaardig vindt en de voortdurende wisseling naar andere perspectieven je niet stoort, dan staat je een mooi afgerond einde te wachten. Helaas wordt het verhaal nergens verrassend of urgent en is het vooral een opeenstapeling van onzekerheden en liefdesperikelen van rijke, jonge, succesvolle mensen. In mijn ogen mist Het feest van de eeuw de diepgang en originaliteit om de hype waar te maken.