Mensenrechten en schrijfplezier

Van dit boek spat het schrijfplezier af. Heeft de schrijfster enigszins gas teruggenomen na het huiveringwekkend tableau dat ze schetste in De dienstmaagd? Waar wij allen zo op vielen vanwege de herkenning met de huidige stand van zaken in de wereld? Zelf moest ik tijdens het lezen daarvan nog het meeste denken aan de Oeigoeren die momenteel op grote schaal door de Chinese machthebbers worden gesteriliseerd. Van daaruit kan ik me de teleurstelling van sommige lezers over dit boek voorstellen, want gaandeweg lijkt het wel alsof Atwood een beetje met de zaken gaat dollen. Zijn ze daar niet te ernstig voor? Of ben ik de enige die dit zo ervaart?

Ik vond het een heerlijk boek, vooral ook omdat Atwood ons niet bedrukt achterlaat.
Het is spannend, heeft vaart en humor, en zit knap in elkaar met die drie verhaallijnen die samenkomen. En als je er een les uit wilt halen, dan zou die kunnen zijn: Niet meer wanhhopig of eerbiedig somberen, Neem het nooit, het vertrappen van mensenrechten! Wees creatief.
*****