Lezersrecensie
een ondermaatse leeservaring
De affaire van Danielle Steel kwam in 2021 uit in de Verenigde Staten. Nu, twee jaar later vertaald door Erica Feberwee brengt Luitingh Sijthoff deze roman uit in Nederland. Danielle Steel schreef inmiddels bijna tweehonderd boeken waarvan de meeste romans. In het begin van haar schrijverscarrière werden er twee boeken per jaar van haar uitgegeven. Begin deze eeuw nam dat aantal langzaam toe en sinds 2015 schrijft ze 6-7 boeken per jaar. Of dat een positieve ontwikkeling is?
In De affaire maken we kennis met Rose, een zeer succesvolle hoofdredacteur van Mode Magazine, weduwe en moeder van vier volwassen dochters. Haar dochters wonen verspreid over het land en haar jongste dochter Nadia woont zelfs in Parijs. Nadia is zelf succesvol interieurstylist, getrouwd met een succesvolle schrijver en moeder van twee dochters. En daar komt de aap uit de mouw: echtgenoot Nicolas pleegt overspel met een jonge actrice die een rol speelt in de verfilming van zijn boek en dit wordt natuurlijk breed uitgemeten in de pers. Dat brengt Rose uiteraard voor het dilemma. Moet haar blad schrijven over deze affaire, deze affaire die zo vernederend is voor haar dochter?
Het verhaal is niet origineel, we kennen vele romans waarin overspel een belangrijke rol speelt. Het perspectief van de (schoon)moeder maakt daarbij een verschil, maar daar houden de verrassingen wel op. De personages worden allen ruimschoots omschreven en tot vervelens toe herhaald, alsof je een soap-serie kijkt waarin iedere dag flashbacks getoond worden naar eerder die week. De personages zijn niet direct oppervlakkig, maar ze nemen allemaal wel heel makkelijk moeilijke beslissingen en ze blinken uit in zelfreflectie. Dat maakt het geheel wat (erg) ongeloofwaardig en ondanks dat de personages an sich niet zo oppervlakkig schijnen, hebben ze ook niet veel diepgang en leunt het richting schijnheilig.
In een roman met de titel De affaire zou de lezer wellicht een smeuïg verhaal verwachten, maar dan komt hij bedrogen uit. De handjes blijven keurig boven de dekens en de roddel en achterklap blijven verborgen voor de lezer van dit boek. Daar waar de auteur niet ter zake doende details tot in den treure herhaalt, daar worden de interessante details achterwege gelaten.
“ ’Je moet niet alles geloven wat er in de krant staat. Het meeste is verzonnen, gelogen. Allemaal onzin.’ ‘Ik heb anders de indruk dat ze de feiten behoorlijk op een rijtje hebben.’ ”
- Welke feiten, daar mag je naar raden -
Stemmen beweren dat Danielle Steel niet met ghost-writers werkt. In dat geval doet de auteur er misschien goed aan wat minder te richten op de hoge aantallen en per boek wat meer tijd te besteden om betere kwaliteit te leveren. De affaire heeft niet de kwaliteit van een best-seller auteur wiens boeken in 43 talen worden uitgegeven en waarvan zelfs 22 boeken zijn verfilmd.
In De affaire maken we kennis met Rose, een zeer succesvolle hoofdredacteur van Mode Magazine, weduwe en moeder van vier volwassen dochters. Haar dochters wonen verspreid over het land en haar jongste dochter Nadia woont zelfs in Parijs. Nadia is zelf succesvol interieurstylist, getrouwd met een succesvolle schrijver en moeder van twee dochters. En daar komt de aap uit de mouw: echtgenoot Nicolas pleegt overspel met een jonge actrice die een rol speelt in de verfilming van zijn boek en dit wordt natuurlijk breed uitgemeten in de pers. Dat brengt Rose uiteraard voor het dilemma. Moet haar blad schrijven over deze affaire, deze affaire die zo vernederend is voor haar dochter?
Het verhaal is niet origineel, we kennen vele romans waarin overspel een belangrijke rol speelt. Het perspectief van de (schoon)moeder maakt daarbij een verschil, maar daar houden de verrassingen wel op. De personages worden allen ruimschoots omschreven en tot vervelens toe herhaald, alsof je een soap-serie kijkt waarin iedere dag flashbacks getoond worden naar eerder die week. De personages zijn niet direct oppervlakkig, maar ze nemen allemaal wel heel makkelijk moeilijke beslissingen en ze blinken uit in zelfreflectie. Dat maakt het geheel wat (erg) ongeloofwaardig en ondanks dat de personages an sich niet zo oppervlakkig schijnen, hebben ze ook niet veel diepgang en leunt het richting schijnheilig.
In een roman met de titel De affaire zou de lezer wellicht een smeuïg verhaal verwachten, maar dan komt hij bedrogen uit. De handjes blijven keurig boven de dekens en de roddel en achterklap blijven verborgen voor de lezer van dit boek. Daar waar de auteur niet ter zake doende details tot in den treure herhaalt, daar worden de interessante details achterwege gelaten.
“ ’Je moet niet alles geloven wat er in de krant staat. Het meeste is verzonnen, gelogen. Allemaal onzin.’ ‘Ik heb anders de indruk dat ze de feiten behoorlijk op een rijtje hebben.’ ”
- Welke feiten, daar mag je naar raden -
Stemmen beweren dat Danielle Steel niet met ghost-writers werkt. In dat geval doet de auteur er misschien goed aan wat minder te richten op de hoge aantallen en per boek wat meer tijd te besteden om betere kwaliteit te leveren. De affaire heeft niet de kwaliteit van een best-seller auteur wiens boeken in 43 talen worden uitgegeven en waarvan zelfs 22 boeken zijn verfilmd.
2
2
Reageer op deze recensie
