Wir haben es nicht gewusst

In haar eerste roman 'De tolk' neemt Annette Hess de lezer mee naar het jaar 1963.
Eva Bruhns, woont met haar familie (zus Annegret, haar jonge broertje Stefan en hun ouders) boven het Deutsches Haus, het succesvolle restaurant van haar ouders.
Net op de dag dat Eva's verloofde, Jürgen Schoormann, komt kennis maken met haar familie, krijgt zij een dringend telefoontje van het vertaalbureau waarvoor zij werkt. Jürgen wil helemaal niet dat zij deze job aanneemt wanneer blijkt dat ze opgevorderd wordt om te tolken in de rechtbank. Eva ziet niet in wat er mis mee zou zijn.
Aanvankelijk denkt Eva dat zij sommige getuigen verkeerd verstaan heeft, maar beetje bij beetje dringt de waarheid tot haar door. Haar vertalingen van de getuigenverklaringen zijn van cruciaal belang bij de aanklacht van enkele bevelhebbers uit het concentratiekamp Auschwitz. Stilaan komen er bepaalde herinneringen uit haar prille kinderjaren naar boven. Wanneer zij uitleg vraagt aan haar ouders over die gruwelijke periode, stuit zij op een muur van stilzwijgen.

De auteur schetst vooral de tijdsgeest in de na-oorlogse jaren. De verhalen uit die periode werden afgedaan als overdreven, niet waar en vooral de quotes die door de aangeklaagden steeds werden herhaald: 'Wir haben es nicht gewusst.' of ook nog 'Wij voerden enkel bevelen uit.'.
Deze roman gooit het eens over een andere boeg om ons deze feiten nooit te doen vergeten en verhaalt hoe de gewone burgerbevolking hiermee omging