Net-wat-anders-chicklit

Op de voorkant van het boek staat ‘De eerste Nederlandse en Belgische lesbische chicklit’. Dat beloofd wat. Brigit Jones goes gay, zoiets stel ik me voor. Het verhaal gaat over de 25-jarige Milou die na het verbreken van haar heterorelatie ineens lesbische gevoelens heeft. Ze probeert er niet alleen achter te komen of die gevoelens echt zijn, maar ook hoe lesbisch zijn dan werkt: waar vind je een andere leuke lesbische vrouw, wie belt wie na een date en hoe werkt dat met seks. En dat allemaal zonder de steun van haar beste vriendin die het niet serieus neemt en vaag begint te doen.

Dat is in het kort het verhaal. Vlot geschreven en snel weg te lezen, ik zat gelijk in het verhaal. En ook al ben ik blij met vriend en kids, er zat genoeg herkenning in om mee te kunnen leven. Milou is net wat anders dan een standaard chicklithoofdpersoon, niet zo naïef en onhandig, wat ik wel prettig vond. Dat beloofde originaliteit voor de rest van het verhaal. Helaas blijkt het halverwege het boek toch behoorlijk voorspelbaar. Tuurlijk, ik heb inderdaad nog nooit een chicklit gelezen over een ‘nieuwe’ lesbienne die alles eromheen moet ontdekken, maar er is niets verrassends aan haar ontdekkingen of het verloop daarvan.

Al met al voldeed het voor mij aan bijna alles wat een chicklit moet hebben, maar een groot minpunt vond ik dat het verhaal niet één geheel was. Een aantal keer springt het verhaal ineens een paar weken verder, er zitten personages in verwerkt die op een ongeloofwaardige manier het verhaal binnenkomen en ook heel plotseling weer zijn verdwenen en sommigen daarvan dienen niet echt een doel. Zoals een vriendin uit Marokko die ze al jaren minimaal spreekt en een langere periode bij Milou in huis komt wonen, wat geregeld is door haar beste vriendin. Ook heeft Milou ineens een diepgaand gesprek met het buurmeisje van die Marokkaanse vriendin, wat ze ook met een al aanwezig personage had kunnen hebben. Het verhaal stopt heel on-chicklitachtig: niet eens een hint hoe het verder zal gaan met Milou. Het eind van het boek gaf mij het gevoel te zijn afgeraffeld: ik had soms het gevoel iets gemist te hebben en terug te moeten bladeren.

Het boek krijgt van mij drie van de vijf sterren. Als ik hierna nog een boek van de samenwerkende schrijfsters zie liggen, neem ik die mee op mijn strandvakantie.