Blijft leuk

De kleine Wiplala is geen kabouter, maar wel zo klein als een kabouter. Omdat hij niet zo goed kan tinkelen, een soort toveren, wordt hij weggestuurd en komt hij door een muizenholletje terecht bij meneer Blom, zoon Johannes en dochter Nella Della. Daar is hij welkom en ze nemen hem overal mee naar toe. Wiplala kan mensen en dieren in steen tinkelen (wat soms wel handig is) en hij kan ook mensen klein tinkelen. Handig om te ontsnappen, maar niet zo handig dat hij zich niet kan herinneren hoe hij familie Blom weer groot kan tinkelen. En dus is familie Blom net zo klein als Wiplala en beleven ze allerlei avonturen.

Ik heb het boek als klein meisje ook gelezen en nu nog een keer, maar nu als filmeditie. Het is en blijft een leuk verhaal, eerst om zelf te lezen en nu om aan mijn kinderen voor te lezen. Er zit humor in het verhaal en het is goed te volgen, ook voor de echt kleintjes. Het is wel een beetje ouderwets op een paar puntjes (mama, waarom heeft de telefoon een draaischijf?), maar ik vind het wel leuk dat dit niet is aangepast in het verhaal. Beetje nostalgisch zeg maar. Het is duidelijk de filmeditie, we konden tijdens het lezen het allemaal voor ons zien.

De familie Blom zou nog wel tien andere avonturen kunnen beleven, maar een kinderboek en –film moet niet te lang worden. Het verhaal is precies lang genoeg en het einde hoort er helemaal bij: een eind-goed-al-goed einde en geen open eindjes.

Dit boek krijgt van mij vier van de vijf sterren. Echt een aanrader om je kinderen voor te lezen of zelf te laten lezen als ze wat ouder zijn. Net geen vijf sterren, omdat het verhaal zelf niet erg origineel is, maar zeker een dikke vier sterren voor het leuke verloop van het verhaal en de manier waarom het geschreven is.