Gebruikelijk liefdesverhaal

Sara Bos zit in een verpleegtehuis, omdat ze lijdt aan alzheimer. Steeds vaker bevindt ze zich in het verleden. Steeds vaker is het 1953, de tijd dat ze Nederland ontvluchtte vooral vanwege de houding van haar vader. Haar vader is mentaal kapot, omdat haar Joodse moeder tijdens de oorlog is afgevoerd naar Auschwitz en daar niet meer uit is gekomen. Ze is verraden door een NSB-er en het is haar vaders doel alle NSB-ers voor het gerecht te krijgen. Sara gaat naar haar tante Britta in Zweden en helpt haar in de kapsalon. Ze ontmoet de Nederlander Klaas Janssen die de liefde van haar leven blijkt te zijn. Ze komt erachter dat de vader van Klaas een NSB-er was en al bij de eerste ontmoeting blijkt dat ze een wederzijdse hekel hebben aan elkaar. Sara en Klaas vechten voor hun liefde, steeds maar weer herhalend dat zij niet hun vaders zijn. 
 
De ziekte van Alzheimer en wat het met Sara doet is heel beeldend beschreven, ik voelde de verwarring van Sara. Dit maakt het verhaal mooi en droevig tegelijkertijd. Ik hoopte dat het snel anders zou worden voor Sara, dan maar helemaal in het verleden leven en niet meer de verwarring van het schakelen tussen heden en verleden.

Verder is het verhaal volledig voorspelbaar. Vanaf het begin is het duidelijk welke kant het verhaal op gaat. Het verhaal is voor mij te voorspelbaar, niet origineel en te onwaarschijnlijk waardoor het erg fantasieloos overkomt. Dat terwijl de belevingswereld van Sara in het heden zo beeldend is geschreven. Dat vond ik een groot contrast.
 
Ik geeft het boek drie van de vijf sterren. De beschrijving van de belevingswereld van een vrouw met Alzheimer is mooi neergezet, of het nu waar is of niet. Maar de voorspelbaarheid en ontbreken van originaliteit maakt het voor mij een middelmatig boek. Het verhaal neemt je gelijk mee, maar tot het eind hoop je dat het toch niet afloopt zoals na een paar bladzijden al duidelijk is.