Van Milou van der Will verscheen eind 2010 haar eerste boek. Dit heb ik via een leesclub mogen lezen, en hoewel ik normaal gesproken niet bijzonder gecharmeerd ben van Nederlandse thrillers, staat mij bij dat ik het opvallend goed vond.

Vandaar dat ik ook zo benieuwd was naar dit tweede boek van haar. Het gegeven klonk alvast goed en ik wilde het graag lezen. Helaas pakte het deze keer een beetje verkeerd uit voor mij. In het verhaal, waar ik verder niet op in zal gaan, spelen twee lijnen door elkaar, die - in mijn ogen - beter als twee verschillende verhalen had uitgewerkt kunnen worden. Nu zag ik twee lijnen, die allebei niet voldoende uitgewerkt waren om echt goed stand te kunnen houden. Daarnaast speelden op verschillende moment de geloofwaardigheid het boek nog een beetje parten en waren er momenten waarop ik me afvroeg welke psychologische stoornis de hoofdpersoon moest hebben zo weinig emoties toonde hij. De personages kwamen ook niet helemaal uit de verf, enkel de twee belangrijkste kregen wat meer aandacht (mijn inziens nog niet genoeg) waardoor je je niet verbonden met ze voelde en ook niet mee ging leven.

Aan de andere kant was de schrijfstijl er een die heel prettig las, die ook heel gemakkelijk las. Soms misschien een beetje té. Wat ik vooral jammer vond was het ontbreken van écht mooie, memorabele zinnen die je bij blijven. Ik zou me nu al geen enkele zin meer voor de geest kunnen halen, en zeker niet een die de moeite van het doorvertellen waard zou zijn.

Dat is ook een beetje het probleem met het hele boek. Ja, het leest makkelijk en snel en het is echt geen straf het te moeten lezen. Maar nee, het is niet iets waar je nog snel aan terug zal denken, niet iets dat je mensen aan gaat raden en niet iets waar je veel over zult vertellen. Jammer, maar ik heb het idee dat voor mij dit boek compleet is afgesloten en begint te vervagen zodra ik het voor de laatste keer heb dichtgeslagen.