Middle book syndrome of toch niet?

Deze review kan spoilers bevatten.

Nadat ik deel 1 van de Orïsha trilogie had verslonden, ben ik meteen aan dit tweede deel begonnen.
Zélie, Amari en Tzain hebben de magie niet alleen teruggebracht aan de maji in Orïsha, maar ook aan de vijand. Het trio probeert, samen met behulp van anderen, alles op alles te zetten om de verdere oorlog en verwoesting van Orïsha te voorkomen.

Wanneer Amari in het begin van dit boek een titan blijkt te zijn, is de eerste breuk in de relatie tussen Zélie en Amari aangericht. Zélie uit meerdere keren haar minachting naar Amari omdat zij 'onterecht' magische krachten heeft gekregen. Als je terugkijkt naar Zélie's verleden, zou je kunnen verwachten dat Zélie juist reëel zou reageren op deze nieuwe gebeurtenis. Zélie weet immers hoe het is om gediscrimineerd te worden o.b.v. magische krachten. In plaats daarvan herhaalt de geschiedenis zich. Waar eerst het ''normale volk'' minachtend reageert op de maji, reageren de maji nu precies hetzelfde op de titans. Ik had zelf verwacht en gehoopt dat Zélie hierin gegroeid was en accepterend zou zijn naar, in ieder geval, haar vriendin.
Maar daar houdt het niet op. Zélie blijft Amari slecht behandelen en wil niet naar haar ideëen luisteren. Op deze manier gaat er veel mis in de communicatie tussen de hoofdpersonen en dit blijft een terugkerend thema door het gehele boek.
Als de hoofdpersonen elkaar iets meer respect hadden getoond, hadden veel ruzies en problemen voorkomen kunnen worden. Ik weet daarom niet of ik dit een positief of een negatief punt vind aan dit boek.

Door het gehele boek volg je 3 personages die strijden om de troon van Orïsha, maar geen van de drie lijkt capabel genoeg om te regeren. En in plaats van dat alles richting een goed einde begint te breien, lijkt de situatie alleen maar te verergeren voor de personages. Hierdoor ben ik wel benieuwd naar het laatste deel. Ik hoop alleen dat hierin de groei naar voren komt die ik in dit tweede deel heb gemist.