Te gemakkelijk praten over opname

'Altijd wetenschappelijk onderbouwd' - zegt de flaptekst. Helaas bevat het boek geen enkele bronvermelding, een gemiste kans in mijn optiek. Zeker als er in de 'Raad en Daad' kaders wordt aangeraden om te lezen over huidige inzichten. Het zou fijn zijn (de minder ingelezen patiënt/lezer) daar enige suggesties te geven.

Daarnaast wordt het opgenomen zijn in een PAAZ of andere instelling in dit boek als een soort vanzelfsprekendheid of gemakkelijk te bereiken behandeltoestand gepresenteerd. Misschien toen de schrijver zelf in 1995 een depressie had, maar voor mensen die al jaren op de huidige wachtlijsten wegkwijnen en niet eens een poliklinische behandeling krijgen nogal frustrerend om momenteel te moeten lezen. En voor 'kersverse depressieve patiënt' (formulering van de auteur) waarschijnlijk een te rooskleurig beeld. Opname in een instelling of zelfs maar dagbesteding zijn momenteel (anno 2021) voor maar weinige mensen met een vitale depressie bereikbaar.

Ik geef drie sterren, dit is een samengesteld gemiddelde want naast bovengenoemde punten vind ik een aantal aspecten van het boek ook wél goed. Zoals de link met somatische klachten en de nadruk op het belang van écht tot rust komen. (Met eenvoudige, naar buiten gerichte activiteiten).

Het is een dun boekje en de adviezen en eigen ervaringen van de schrijver lopen continu door elkaar. De schrijfstijl bevat soms wat onnodige retoriek. Maar over het algemeen een aardig boek.