Mooi idee, maar teveel laten liggen

Voor Hebban Buzz mocht ik 'Zeg maar Joe' lezen (waarvoor dank!), een boek waar ik razend benieuwd naar was gezien de actualiteiten en het spiritualiteitsgehalte. Ik houd wel van een beetje zweverige boeken en vermengd met het (beloofde) Dan Brown gehalte leek mij dit helemaal top.
'Zeg maar Joe’ is een idee van Nederlander Martin van Es, die voor het schrijven van zijn boek een beroep deed op Andrew Crofts, een bekende Engelstalige ghostwriter. Dit weetje maakte dat ik nog nieuwsgierig werd naar het boek.

Let op: deze review bevat spoilers.

Het boek begint sterk, met een situatie waarin de hele wereld 12 minuten lang in volledige duisternis wordt gehuld. Spannend! Ik zag het helemaal voor me. De gesprekken tussen de grote leiders der wereld onderling vond ik erg grappig, je snapt meteen door wie de schrijvers zich laten inspireren (Trump, Poetin etc.). Daarna verschijnt de moderne Jezus (zeg maar Joe) in de hoop de wereld te redden. Joe verzamelt een groep van 12 mensen bij elkaar met wie hij hoopt richtlijnen te kunnen uitwerken waar de bevolking zich kan aan houden. Dit loopt natuurlijk niet van een leien dakje, want Joe krijgt ook te maken met tegenstanders.

Het idee achter het boek vind ik geweldig. Oorlogen, klimaatverandering, armoede, honger, extreme rijkdom, you name it: alles vindt tegenwoordig plaats en we staan erbij en kijken er naar. Het is tijd voor verandering, alleen wie neemt die verantwoordelijkheid? Het zou voor onze wereld goed zijn als dit boek was gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar ik gok dat dat niet gaat gebeuren ;). Ik begrijp dat het voor het boek zelf (omdat het in romanvorm is geschreven) noodzakelijk lijkt te zijn dat Sophie zo'n grote rol inneemt in het boek. Maar toch vind ik dit juist afdoen aan de geloofwaardigheid (pun intended) van het boek. Het liefdesverhaal en de emoties bij Sophie hadden het boek m.i. beter bespaard kunnen blijven, maar soit.

Toevallig had ik net de serie Messiah op Netflix gekeken en vond ik deze serie erg met het boek overeen komen. Dit maakt verder niet uit, maar vond het wel toevallig. Bij de serie had ik hetzelfde Mwah-gevoel als bij het boek: bij vlagen spannend en meeslepend, maar te vaak een saai moment. Of een te ongeloofwaardig moment. Of een te zoetsappig moment. Ik vind dit jammer, omdat het idee achter het boek juist zo fantastisch is. Dat het dan niet genoeg wordt uitgediept, vind ik een gemiste kans.

Wel vind ik het een hoopvol boek. Ook is het (wellicht juist door hetgeen ik hierboven beschreef) te lezen voor allerlei doelgroepen. Er zit voor ieder wel iets in (romantiek, thriller). Het leest sowieso vlot, dat heeft de schrijver goed gedaan. Ik heb het boek 3 sterren gegeven, voor de symboliek, de hoop en de boodschap.