Niet aan mij besteed

Ik vond Grand Hotel Europa een van de minste boeken die ik de afgelopen jaren las. Aangezien ik me beroepsmatig bezighoud met (de gevolgen van) toerisme, voelde ik me verplicht het uit te lezen maar dat kostte me veel moeite. Wat me het meest stoort is dat het boek niet zozeer over toerisme gaat maar toch bovenal over Ilja Leonard Pfeiffer. Geen moment wordt onbenut gelaten om te etaleren hoe geweldig de auteur is; hoe belezen hij is, hoe begeerd hij is, hoe bereisd hij is, hoe eloquent hij is, hoe goed hij gekleed gaat en hoezeer zijn voorgaande roman bewierookt is. Dat de roman vol staat met hoogdravende zinnen is één ding (een kwestie van smaak denk ik; niet de mijne) maar dat bijvoorbeeld ook het personage van een jonge bootvluchteling termen gebruikt als ‘wilt u mij de vrijpostigheid vergeven’ en ‘postapocalyptische dystopie’, is ongeloofwaardig en lachwekkend.

Ook de passages over de zoektocht naar de Caravaggio deden mijn wenkbrauwen fronsen (de scene op Malta is een matig staaltje Dan Brown-light), evenals de scène met de Amerikaanse tiener en het vervolg daarop. Dat laatste is zo gekunsteld dat ik daar de neiging had het boek voorgoed weg te leggen.

De roman zit (te) vol met verschillende verhaallijnen waarvan er wat mij betreft te veel onvoldoende zijn uitgewerkt. Daarbij worden alle denkbare clichés uit de kast gehaald: filmmakers zijn rare subsidieslurpers, Grieken zijn lui en dik, Amerikanen zijn naïef en over-de-top, toeristen (allemaal!) zijn irritant en asociaal en zo nog een stel open deuren.

Tenslotte: nieuwe inzichten over het mondiale (over)toerisme heb ik niet opgedaan. Met doordat toerisme het gehele boek ongenuanceerd in het verdomhoekje staat. Het is per definitie slecht en iedere toerist zou zich moeten schamen, stelt de bereisde auteur. Ook de plekken die ter illustratie beschreven worden zijn weer de usual suspects: Venetië, Amsterdam, Giethoorn enz.

Het mag inmiddels duidelijk zijn dat deze roman niet aan mij besteed was. Nu snel maar weer iets moois lezen!