Genieten alweer

Na zeven delen met Martin Servaz in de hoofdrol besloot auteur Bernard Minier (1960) kennelijk dat het tijd was voor wat anders. Hij richtte zijn pijlen op Spanje, waar hij ooit nog een tijdje woonde, en koos Madrid en Salamanca uit als decor voor een eerste verhaal met een nieuw seriepersonage. Een Spaanse furie dit keer want luitenant Lucia Guerrero, een van de toppers van de Guardia Civil, is klein van stuk en heeft wat problemen met haar temperament. Dat schept verwachtingen.

Guerrero wordt meteen zwaar op de proef gesteld als haar collega Sergio Castillo Moreira in Madrid vermoord wordt teruggevonden. Hij blijkt te zijn gekruisigd en is met lijm aan het hout vastgemaakt. In Salamanca ontwikkelt een groep criminologiestudenten onder leiding van professor Salomón Borges ondertussen een nieuw computerprogramma, DIMAS, dat moet helpen om verbanden tussen misdaden te leggen die mensen ontgaan. Vrijwel meteen na de moord vindt DIMAS voor het eerst zo’n verband. Het is een connectie tussen drie zaken waarbij het verlijmen van de slachtoffers ook figuurlijk het bindmiddel blijkt te zijn. Guerrero ziet een verband met de dood van haar collega en trekt het onderzoek naar zich toe.

Als een populaire auteur met een gloednieuwe serie komt, dan wordt die onvermijdelijk vergeleken met de voorgaande. Wel dan: op basis van slechts één boek – en dus onder voorbehoud – ziet het ernaar uit dat de nieuwe serie een stuk literairder wordt dan die met Martin Servaz. Het aandeel dialoog is iets kleiner geworden en de beschrijvende delen wat groter. Strijder (in het Frans Lucia, naar het hoofdpersonage) is ook minder spannend. Het boek kent wel enkele piekmomentjes, maar levert over het algemeen een relatief rustig voortschrijdende plot die een goede balans houdt tussen het onderzoek naar de misdaden en het persoonlijke leven van luitenant Lucia Guerrero. Gelet op het temperamentvolle karakter van Guerrero mag het niemand verwonderen dat zij de nodige bagage met zich mee torst die in de toekomst voor vuurwerk kan zorgen. In dit boek zien we daar nog niet heel veel van, hoewel snel duidelijk wordt dat de mogelijkheden legio zijn.

Minier heeft gedegen onderzoek gedaan en levert een heel informatief werk af. De decors die Madrid en Salamanca heten zijn gedetailleerd uitgetekend en beschreven. De thriller zit vol korte feiten en weetjes die overal tussendoor verweven zitten, en zelfs een dertiental voetnoten waren nodig om nog iets (kort) te verduidelijken. Salamanca is wat dat betreft een heel dankbare stad om over te schrijven, een heel gezellige ook, met een mooie mix van zowel de sfeervolle oude cultuur als het moderne studentenleven. Die Spaanse cultuur en sfeer vormen een sterke troef. Minier mag dan geen Spanjaard zijn, hij laat je dit meteen vergeten.

Op de Hebban-boekpagina staat een citaat uit het Noordhollands Dagblad: “Een heerlijk spannende politieroman met een onheilspellend sfeertje, vergelijkbaar met The Shining.” Gelukkig heeft men de vergelijking op de achterflap van het boek zelf verwijderd, want die snijdt totaal geen hout. Hetzelfde kan worden gezegd van de titel die volledig willekeurig lijkt te zijn gekozen. Enig verband met het verhaal ontgaat me. En om nog een laatste ergernis aan te kaarten waar Bernard Minier zelf niets mee te maken heeft (en hem dus ook niet wordt aangerekend in mijn oordeel): de vertaling. Het is irritant te merken dat hier en daar een woord in een foutieve betekenis wordt gebruikt, dat af en toe woorden op de foute plaats in een zin staan, of dat Engelse woorden onnodig worden gebruikt in plaats van de Nederlandse equivalenten die al generaties lang dienst doen (gang -> bende, shinen -> schitteren). Het Nederlands in de vertalingen van Miniers boeken wordt er m.i. niet beter op de laatste tijd.

De ontknoping is niet echt een verrassing. De auteur doet wel het nodige om de lezer op het verkeerde been te zetten, maar laat toch, al dan niet onbewust, meermaals in zijn kaarten kijken. Niet dat de lezer meteen zekerheid heeft, maar sterke vermoedens zijn er al snel. Minier eindigt de zaak met een variant op het “Hercule Poirotje” waarin alles uitgebreid uit de doeken wordt gedaan voor publiek. Niet meteen het sterkste moment van het boek, helaas, omdat Minier, in tegenstelling tot Agatha Christie, niets onvoorziens meer uit zijn mouw tovert. Verder valt er gelukkig niks te klagen. Strijder is een prima boek geworden, en Miniers meeslepende stijl is alweer genieten. Het niveau van de Servaz-serie wordt niet gehaald maar het potentieel is in ieder geval aanwezig. Afwachten wat het vervolg brengt. Voorlopig is daar nog geen zicht op, want het nieuwste boek van Minier, dat in Frankrijk net uit is, is opnieuw een Martin Servaz-boek.