Zo'n twee jaar geleden las ik voor het eerst een boek van Michael Connelly, Echo Park. Ik vond het zo goed dat ik besloot om alles van hem te lezen, in chronologische volgorde. Zodoende leerde ik Harry Bosch vanaf het begin kennen, en was ik nu toe aan het eerste boek zonder Harry: The Poet.
Wat een tegenvaller! De perspectiefwisseling (een ik-figuur, Jack McEvoy, en een verteller die in de derde persoon de avonturen van Gladden beschrijft) is al vaker vertoond en maakt de ervaren lezer onmiddellijk wantrouwig; de slechterik is misschien niet zo voor de hand liggend als wordt gesuggereerd. Deze werkwijze verklaart waarschijnlijk het gevoel bij andere lezers dat het laatste deel van het boek erg spannend is.
De ontknoping is een desillusie: wat is het motief geweest al die tijd, hoe zit het met de moorden waardoor de politiemensen zo gefrusteerd raakten?
Ik kan geen antwoorden vinden. De twee sterren zijn voor Connelly de schrijver; hij kan een verhaal goed opbouwen, maar meer lichtpuntjes zie ik niet deze keer.