Volgens de recensies en volgens Lehane zelf gaat dit boek over de politiestaking van 1919 in Boston. Uitgaande van die gedachte vind ik dat het erg lang duurt voor er spijkers met koppen worden geslagen: de staking begint op pagina 636 (Black Swan-editie).
Natuurlijk zijn er meer thema’s: het einde van de Eerste Wereldoorlog, de Spaanse griep, de sociale onrust, de emancipatie van vrouwen en zwarten. Al deze onderwerpen komen aan bod in dit boek waarin twee mannen de hoofdrol spelen: de politieman Danny, afkomstig uit een Iers immigrantengezin dat goed heeft geboerd, en de zwarte Luther, die het alleen al vanwege zijn huidskleur een stuk moeilijker heeft. Ook voor de historische figuur “Babe” Ruth, Amerika’s beroemdste honkballer, lijkt een belangrijke rol weggelegd, maar uiteindelijk doet hij alleen maar dienst als achtergrondpersonage om de belangrijkste thema’s nog eens extra aan te zetten.
Lehane heeft dit boek zijn eigen grote witte walvis genoemd; waarschijnlijk koestert hij de illusie dat hij een nieuwe Great American Novel heeft geschreven. Dat is te veel eer voor The Given Day: het is geen Moby Dick of The Great Gatsby. Daarvoor is het te wijdlopig en bevat het te veel niet ter zake doende details en overbodig geweld. En nogmaals, daarvoor is de aanloop veel te lang.
Een goed boek, dat wel, maar het zou knapper zijn geweest om dit verhaal met minder woorden te vertellen.