Trieste waarheid van een moeder

Als moeder kan ik me voorstellen door welke hel je gaat na de moord op je dochter. Wanda schrijft goed en in mooi taalgebruik. Mijn hoofdkussen werd steeds nat tijdens het lezen.
Ik mis wat chronologie. Ik mis ook waarom het boek werd volgestopt met gedichten en brieven van anderen. Jammer, want die zijn alleen en vooral voor de familie!
Ik heb bovendien helemaal niks met de vele knipperende lampen die steeds tekens zouden zijn: neem een goede installateur, er klopt iets niet in de bedrading. Op alle plaatsen waar ik kom, knippert er hooguit een oude beamerlamp maar de verlichting gaat nooit zomaar aan en uit. Terwijl er toch massa's mensen zijn die op tekens zitten te wachten.

Ik krijg ook de kriebels als je over je 20-jarige dochter praat in termen als "haar lijfje" of "haar halsje", Alsof het een kleuter is gebleven.

Maar de waarschuwing die hiervan uit gaat is duidelijk: als je instinct je vertelt dat het niet goed zit, doe daar dan wat mee.
Denken dat meisjes op deze leeftijd dat zelf kunnen is naïef, ondanks de goede open opvoeding en de vertrouwelijkheid met de ouders.
Het boek valt me tegen, maar het verhaal is gruwelijk en misschien werkt het schrijven erover helend.