Inzicht in een bijzondere situatie!

Het verhaal is al vaak genoeg beschreven in alle recensies. Dat ga ik niet herhalen. Het boek boeide me echt wel! Hier en daar deelde ik herkenning, zij het in mildere vorm. Maar gaandeweg kwam er ook het gevoel bij dat rondom de familie wel heel veel gedacht wordt in oplossingen via therapeuten. Je krijgt soms de neiging te denken: pak jezelf even aan, gebruik je verstand, zeg wat je denkt en laat die kerel met zijn opgeklopte trauma waar hij door therapeuten in geholpen is, lekker in z'n sop gaarkoken. Zoals sommige recensenten al schreven: een kind van 4 wat een zusje verliest en daar dagelijks tot je 80ste somber van blijven. De geitenwollen sokkengeur komt je tegemoet. Dat het een stuk sjacherijn was, was me altijd al duidelijk. Ik ben van Christiens generatie. De moed ontbrak velen om zo'n vent achter te laten. Nu denk ik soms: als het binnen 3 jaar al over is, heb je dan wel goed nagedacht van tevoren?
Maar wat ik ook opvallend vond om te lezen, dat het de kinderen iets uitmaakt hoe zij het huis wil indelen en veranderen. Onze kinderen peinzen er niet over om zich daar mee te bemoeien. Dat bepaalt degene die er woont en niemand anders. Je kunt het drama ook opzoeken. Op het platteland, ver van de randstad, liggen dingen gelukkig anders. Ik benijd deze vrouw niet. Kan ze hoogleraar zijn, het heeft haar weinig gelukkig gemaakt.
Maar interessant was het zeker. Wat een gevangenis was dit huwelijk dan. Beladen is zwak uitgedrukt.