Rouw, verdriet en een hoop schuldgevoel.

Ik kan je niet vergeten.

Rouw, verdriet en een hoop schuldgevoel.
Deze drie dingen zorgen er voor dat dit een onwaarschijnlijk mooi samengesmolten verhaal is geworden. Levi verliest zijn eerste liefde en kan niet met het verdriet wat hierbij komt kijken omgaan, hij sluit zich af en zondert zich meer en meer af van de mensen van wie hij houdt. Uit wanhoop stuurt zijn moeder hem naar zijn vader in Amerika. Doordat Levi niet meer naar school gaat is zijn wereld heel klein en hoewel hij in aanraking komt met Aiden en Delilah loopt dit niet zo 123 op rolletjes. Levi doet er alles aan om in zijn eigen verdriet te blijven en wil niemand meer toelaten. Doordat de rest niet zomaar opgeeft zie je heel langzaamaan dat hij een soort van vriendschap begint op te bouwen met Aiden en Delilah.

Het verhaal is mooi en realistisch geschreven waardoor je echt het verdriet van Levi kan voelen. Doordat je door middel van flashbacks en tussen Levi en Delilah wisselt kom je over deze twee personen veel te weten. Je ziet ze als het ware naar elkaar toe groeien en als persoon. De emoties die in het boek besproken worden zijn zodanig omschreven dat je de paniek en angst gewoon voelt. Het is moeilijk om te lezen dat zo'n jonge jongen met zo'n groot verlies en schuldgevoel moet leven, maar mooi om te lezen hoe hij weer probeert op te krabbelen. Het moment dat Delilah hem erop wijst dat " hij niet eeuwig de dagen kan blijven tellen" is een mooi breekpunt in het boek. Want wat gaat Levi doen verder met tellen of toch proberen om het verleden los te laten en meer te gaan leven in het hier en nu. Het boek is rauw en intens en zeker de moeite waard om te lezen.