Cosy but haunted

Deze magische YA-fantasy heeft me volledig meegesleept! Geschreven voor een jong volwassen publiek, is de schrijfstijl toegankelijk en leest het verhaal heerlijk vlot. Het voelde alsof ik door de pagina’s viel in een dromerige, donkere wereld. Voor je het weet ben je de echte wereld al lang vergeten. 

Ik was meteen verliefd op de personages. Ze zijn levendig, gelaagd en geestig. En kunnen we het even hebben over de slow burn romance? Het was alles, en ik denk dat ik ook een Tristan in mijn leven nodig heb. Naar mijn mening verkent het verhaal op een prachtige manier thema’s als vertrouwen, kwetsbaarheid en de stille kracht van het toelaten van anderen. Het zien groeien van die vriendschappen voelde net zo magisch als de wereld zelf.

En de setting? Denk aan Zweinstein tijdens een regenachtige herfst—mysterieus, sfeervol en vol geheimen. Het heeft die perfecte cozy-but-haunted sfeer die je doet verlangen naar een dekentje, een kop thee en eindeloos veel leestijd. (Het helpt misschien dat het buiten ook al dagen blijft regenen!)

Wat me echt greep, was Maeves zoektocht om de naam van haar vader te zuiveren. Telkens als ik dacht te weten waar het verhaal naartoe ging, gooide Emily J. Taylor er weer een verrassende wending of een nieuwe laag mysterie bovenop. De plot zit slim in elkaar en het einde is onvoorspelbaar maar bijzonder bevredigend. En toch wil ik meer. Ik mis het verhaal nu al. Mag er alsjeblieft een vervolg komen? Want ik ben nog lang niet klaar om deze wereld en haar personages los te laten.