Lezersrecensie
Lieve titel, heftig boek
Gelukkig bereidde de cover van het boek mij goed voor op dit heftige verhaal. De bloedspetters zitten er niet voor niets. Schrijver Reem Talib trakteert ons in dit boek op een universele geschiedenis, tegen de achtergrond van een heel turbulent deel van Iraks semi-recente historie.
Ik zeg bewust "trakteert", omdat zij in dit boek geweldige ingrediënten combineert: de Sturm und Drang van een jongeman, afgezet tegen de repressie van zijn familie en daar bovenop de repressie van een gewelddadig regime. Probeer daar maar eens ongeschonden uit te komen, uit deze giftige cocktail.
Het mooie van dit boek is dat je als lezer vierkant achter hoofdpersoon Amir kunt staan, en dat de schrijver dit bereikt, niet door deze jongeman mooier te maken dan hij is (al zijn er de nodige hints dat hij een soort James Dean is), maar juist door hem aan de lezer te tonen in al zijn complexiteit, met al zijn sympathieke en soms minder sympathieke karaktertrekken.
Tot zover wat betreft de inhoud. Uiteraard valt er veel meer te vertellen, maar omwille van het vermijden van spoilers laat ik het hier graag bij.
Het taalgebruik in dit boek is rijk, gelaagd en gevarieerd. Hoewel de gebeurtenissen die beschreven worden zwaar zijn, uitermate zwaar zelfs, wordt de taal dat vrijwel nooit. Tussen alle ellende door is er vaak ruimte voor bijtende spot. Zo is er een personage dat erbij zit als een "half gesmolten zetpil".
De manier waarop Talib haar verhaal vertelt, zorgde ervoor dat ik wilde blijven doorlezen, ondanks dat ik een lezer ben die vaak kiest voor wat lichtere kost. Dit boek verdient daarom een groot, groter, zo groot mogelijk publiek, al is het maar omdat het compassie aanzwengelt op een manier die niet dwingend is, maar juist uitermate menselijk.
Al lezend kreeg ik confronterende waarheden voor mijn kiezen, of ik dat nu wilde of niet. En uiteindelijk wilde ik maar al te graag kennis verkrijgen van al die hartverscheurende waarheden die je in dit boek tegenkomt. Dit alles dankzij Reem Talibs indrukwekkende verteltalent.
*Disclaimer: mijn boeken verschijnen bij dezelfde uitgeverij als die van Reem Talib.
Ik zeg bewust "trakteert", omdat zij in dit boek geweldige ingrediënten combineert: de Sturm und Drang van een jongeman, afgezet tegen de repressie van zijn familie en daar bovenop de repressie van een gewelddadig regime. Probeer daar maar eens ongeschonden uit te komen, uit deze giftige cocktail.
Het mooie van dit boek is dat je als lezer vierkant achter hoofdpersoon Amir kunt staan, en dat de schrijver dit bereikt, niet door deze jongeman mooier te maken dan hij is (al zijn er de nodige hints dat hij een soort James Dean is), maar juist door hem aan de lezer te tonen in al zijn complexiteit, met al zijn sympathieke en soms minder sympathieke karaktertrekken.
Tot zover wat betreft de inhoud. Uiteraard valt er veel meer te vertellen, maar omwille van het vermijden van spoilers laat ik het hier graag bij.
Het taalgebruik in dit boek is rijk, gelaagd en gevarieerd. Hoewel de gebeurtenissen die beschreven worden zwaar zijn, uitermate zwaar zelfs, wordt de taal dat vrijwel nooit. Tussen alle ellende door is er vaak ruimte voor bijtende spot. Zo is er een personage dat erbij zit als een "half gesmolten zetpil".
De manier waarop Talib haar verhaal vertelt, zorgde ervoor dat ik wilde blijven doorlezen, ondanks dat ik een lezer ben die vaak kiest voor wat lichtere kost. Dit boek verdient daarom een groot, groter, zo groot mogelijk publiek, al is het maar omdat het compassie aanzwengelt op een manier die niet dwingend is, maar juist uitermate menselijk.
Al lezend kreeg ik confronterende waarheden voor mijn kiezen, of ik dat nu wilde of niet. En uiteindelijk wilde ik maar al te graag kennis verkrijgen van al die hartverscheurende waarheden die je in dit boek tegenkomt. Dit alles dankzij Reem Talibs indrukwekkende verteltalent.
*Disclaimer: mijn boeken verschijnen bij dezelfde uitgeverij als die van Reem Talib.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Michiel Richards
Gesponsord
In 1938 vluchten de Freuds van Wenen naar Londen, waar Anna Freud weeshuizen opricht en op zoek gaat naar erkenning en hechte vriendschappen.
De jonge, verloren Ambre komt na een mislukte zelfmoordpoging in een hotel in de bergen terecht, waar ze zichzelf en het leven opnieuw leert te ontdekken.
