Intrigerende en gelaagde vertelling die op knappe wijze grenzen tussen komedie en tragedie verkent

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

Zonder zijn medicamenten vertrekt de Italiaanse kersverse weduwnaar en hartpatiënt Holm naar een afgelegen dorp in den vreemde. Daar neemt hij zijn intrek in een eeuwenoud, gemeubileerd pand en wacht hij geduldig op de dood. Het pand was oorspronkelijk van de moorddadige aristocraat en componist Carlo Gesualdo.
Zijn stervenswens krijgt echter te maken met even raadselachtige als sinistere gebeurtenissen, die Holms vastberadenheid steeds meer ondermijnen. De weg naar het einde blijkt bezaaid met vele valkuilen.
Het blijkt al snel dat zijn aanvankelijke wens eerder een bron van humor is dan een serene realiteit.

Drehmanns schetst met een scherp oog voor detail een kleurrijk palet aan zonderlinge dorpsfiguren die Holms pogingen tot afzondering op onbedoelde wijze saboteren. De vrachtwagenmagnaat, de vastgoedstyliste, de dorpsgek en de twee bemoeizuchtige buurvrouwen vormen een levendig, soms karikaturaal, maar altijd herkenbare microkosmos. We mogen ook de dorpshistoricus niet vergeten.
Het dorp, hoewel ogenschijnlijk uitgestorven, bruist van onuitgesproken verhalen en een dynamiek waarin roddels en kleine incidenten uitgroeien tot lokale legendes. Drehmanns bevestigt dit cliché op geestige wijze, maar toont tegelijkertijd hoe juist deze beklemmende, theatrale sfeer Holm paradoxaal genoeg een zekere houvast biedt. Het ritme van het dorpsleven, hoe oppervlakkig ook, lijkt hem te beschermen tegen de chaos van zijn eigen innerlijke aftakeling.

De auteur hanteert een droge, geestige en ritmische schrijfstijl. Zijn zinnen golven voort, soms rustig kabbelend, dan weer met een onverwachte scherpte. Hij combineert tragiek en ironie op een meesterlijke manier, waardoor de existentiële ernst van het verhaal nooit verloren gaat. De taal is rijk en precies, met een scherp oog voor detail en een uitstekend gevoel voor timing.
Peter Drehmanns' roman ‘Sidderingen’ is een intrigerende en gelaagde vertelling die op knappe wijze de grenzen tussen komedie en tragedie verkent. Dit doet al snel denken aan Dantes’ Hel, mede door een aantal Italiaanse straatnamen die in dit verhaal gebruikt worden.

Langzaam verschuift de focus van de komische observaties naar de schrijnende realiteit van Holms fysieke en existentiële strijd. De signalen van zijn lichamelijke verval worden steeds nadrukkelijker voelbaar, en de roman ontwikkelt zich subtiel tot een moderne lijdensgeschiedenis.

De symbolische relatie tussen mens en natuur wordt steeds pregnanter. In dit duistere decor ontstaat een ontroerende band tussen Holm en een eenvoudige ezel. De sporadische aanwezigheid van dit stille, standvastige dier biedt Holm een onverwachte vorm van troost, een stille belichaming van aanvaarding in een steeds chaotischer wordende wereld.
Behalve over de ezel, lees je ook over papegaaien die de straten bevuilen met hun uitwerpselen, en een everzwijn waarop gejaagd wordt omdat deze alles omwoelt.

Deze roman over het verval van de glorie en de glorie van het verval voelt nergens geforceerd. Mede door het imponerende einde blijft hetgeen je gelezen hebt nog lang in je gedachten hangen.