ALS LEVENDE NADENKEN OVER DE DOOD

In 'Het Veld' beschrijft auteur Robert Seethaler het leven van 30 personages die zijn begraven in het stadje Paulstadt
De eenzame bezoeker van dit kerkhof, Harry Stevens, is ook aan het eind van zijn leven gekomen. Hij zit graag op het bankje bij de zerken en mijmert over wat hij denkt dat de overledenen hem te zeggen zouden kunnen gebben. Of hij ze allemaal heeft gekend wordt niet helemaal duidelijk. Soms lijkt alleen een grafzerk al aanleiding tot een levensbeschrijving.
Seethaler heeft met zijn minutieuze beschrijvingen kans gezien om veel personages voor mij goed vorm te geven. Vaak niet direct. Soms pas na herlezen. En dat is tevens zijn kracht. Op basis van vaak één enkele zin blijf je nadenken over hun drijfveer, karakter, eenzaamheid, tragedie of verdriet. Omdat de verhalen niet chronologisch zijn, popt een eerder beschreven dode ineens op in een verhaal verderop. In het begin dit dat even wennen.
Het zijn 30 op zichzelf staande verhalen, 30 zerken op een begraafplaats, en toch ook weer niet. En dat maakte het voor mij soms moeilijk om me in ieder verhaal snel weer in te leven.
Seethalers beschrijvingen stijgen boven het gemiddelde uit omdat hij kans heeft gezien om zijn schrijfstijl en woordkeuze telkenmale aan te passen. Dit wekt de indruk dat hij veel heeft 'geschaafd'.

Kortom: een boek dat ik met dubbel gevoel heb gelezen. Het zijn merendeel geen vrolijke levens geweest, maar verhalen vol ups en downs, die je aanzetten tot nadenken over hoe jij ooit zou kunnen terugkijken. Het was soms moeilijk om in een verhaal te komen en de personages te doorgronden.
Maar vanwege de wijze filosofieën de moeite dubbel en dwars waard!