Lezersrecensie
Het was even wachten, maar...
Ruim 180 pagina’s lang was ik aan het wachten op die meester en zijn Margarita. Gelukkig had ik ook de blurb van de Sunday Telegraph gezien: “A masterpiece of magical surrealism, a triumph of the imagination”. Ik vermaakte me wel hoor, want het zit wel goed met die magie. En ook met dat surrealisme.
De duivel verschijnt en opeens worden er allelei vreemde en wrede spelletjes gespeeld met de inwoners van Moskou. Mensen komen te overlijden, raken hun hoofd kwijt, vinden het weer terug, veranderen in dieren, raken hun baan, hun huis, hun geld kwijt. Het is absurd, te gek voor woorden, je vraagt je af hoe Boelgakov het in hemelsnaam (om maar in het jargon te blijven) verzonnen heeft, maar je blijft wel lezen. Ik wel, tenminste.
Een klassieker?
De liefde tussen Margarita en haar Meester (zijn naam wordt niet onthuld) staat centraal in het boek, maar die meester komt pas op pagina 183 om de hoek kijken. Margarita volgt iets later. Boelgakov heeft dus ruim 180 bladzijdes nodig om ons te vertellen wat er allemaal in Moskou gebeurt als de duivel opduikt. Dat is even wennen, in de boeken die we nu lezen, komt de hoofdpersoon toch wel op de eerste pagina’s voor en zo niet, dan toch zeker wel in het eerste hoofdstuk. Toch vond ik het niet vervelend, meneer Boelgakov wist me wel te boeien met de wandaden van de duivel en zijn maten.
En, aanrader?
Absoluut! Zeker als je van magisch-realisme houdt en als je geïnteresseerd bent in de Russische geschiedenis. Want ‘De Meester en Margarita’ schetst een heel goed beeld van de voormalige Sovjet-Unie. Waar je heel voorzichtig moest zijn met wat je vertelde en aan wie je het vertelde. Een foute opmerking tegen de verkeerde persoon en je zat in een psychiatrische kliniek. Of in een strafkamp. En daar ging je mooie appartement, toevallig naar je jaloerse buurman… En je vrouw was je meestal ook wel kwijt. Je moet wel wat geduld hebben, meneer Boelgakov heeft tijd nodig om z’n punt te maken. Maar saai of langdradig, een oordeel dat we al gauw vellen over de klassiekers, dat wordt hij niet. En dat is best knap, met ruim 500 pagina’s. Dus.
De duivel verschijnt en opeens worden er allelei vreemde en wrede spelletjes gespeeld met de inwoners van Moskou. Mensen komen te overlijden, raken hun hoofd kwijt, vinden het weer terug, veranderen in dieren, raken hun baan, hun huis, hun geld kwijt. Het is absurd, te gek voor woorden, je vraagt je af hoe Boelgakov het in hemelsnaam (om maar in het jargon te blijven) verzonnen heeft, maar je blijft wel lezen. Ik wel, tenminste.
Een klassieker?
De liefde tussen Margarita en haar Meester (zijn naam wordt niet onthuld) staat centraal in het boek, maar die meester komt pas op pagina 183 om de hoek kijken. Margarita volgt iets later. Boelgakov heeft dus ruim 180 bladzijdes nodig om ons te vertellen wat er allemaal in Moskou gebeurt als de duivel opduikt. Dat is even wennen, in de boeken die we nu lezen, komt de hoofdpersoon toch wel op de eerste pagina’s voor en zo niet, dan toch zeker wel in het eerste hoofdstuk. Toch vond ik het niet vervelend, meneer Boelgakov wist me wel te boeien met de wandaden van de duivel en zijn maten.
En, aanrader?
Absoluut! Zeker als je van magisch-realisme houdt en als je geïnteresseerd bent in de Russische geschiedenis. Want ‘De Meester en Margarita’ schetst een heel goed beeld van de voormalige Sovjet-Unie. Waar je heel voorzichtig moest zijn met wat je vertelde en aan wie je het vertelde. Een foute opmerking tegen de verkeerde persoon en je zat in een psychiatrische kliniek. Of in een strafkamp. En daar ging je mooie appartement, toevallig naar je jaloerse buurman… En je vrouw was je meestal ook wel kwijt. Je moet wel wat geduld hebben, meneer Boelgakov heeft tijd nodig om z’n punt te maken. Maar saai of langdradig, een oordeel dat we al gauw vellen over de klassiekers, dat wordt hij niet. En dat is best knap, met ruim 500 pagina’s. Dus.
1
Reageer op deze recensie