Als een levensverhaal: verdriet, liefde, spanning en mysterie. Het voelt echt.

Als tiener Patch, de beste vriend van Saint Brown, wordt ontvoerd laat Saint het er niet bij zitten. Saint geeft niet op en blijft zoeken.

Patch wordt wakker in een kamer waar geen enkel licht is. Hij denkt dat hij alleen is, maar dan voelt hij een hand. De hand is van Grace, en zij voorkomt dat hij gek wordt. Dan ontsnapt Patch, maar waar is Grace gebleven? Heeft ze wel bestaan? Een jarenlange zoektocht volgt.

De kleuren van het donker is een boek dat zich niet zo goed laat vangen in een bepaald genre. Op de cover staat thriller; maar daar zijn de meningen over verdeeld. Er is zeker een onderhuidse spanning aanwezig en er zijn ook spannende gebeurtenissen. Maar er is veel meer, een roman, een mysterie en verhaal waarin je de personages ziet opgroeien.

Patch en Saint zijn de hoofdpersonages, die je in tijdsverloop van 1975 tot vele jaren later volgt. Hierdoor en ook door de vele bladzijdes krijg je een goed beeld van ze. Dit verloopt grotendeels chronologisch, met hier en daar een flashback. Dat Patch en Saint echt worden komt ook door de schrijfstijl. De alwetende verteller geeft je veel informatie: wat Patch en Saint denken, vinden en voelen. Je hoopt daardoor ook dat ze slagen in een zoektocht en uiteindelijk geluk zullen vinden.

De hoofdstukken zijn kort, maar vol met gedetailleerde zinnen. Je kunt je goed inbeelden hoe de omgeving eruit ziet en voelt levensecht aan. Wat ook opvalt is dat er nog meer informatie verscholen ligt in het boek; zo haalt Chris tal van weetjes aan die een groter verhaal vertellen. Daarmee geeft hij het boek nog een diepere laag. Mooi is ook dat alles op het einde bij elkaar komt.

De kleuren van het donker is als een levensverhaal: verdriet, liefde, spanning en mysterie. Het voelt echt.