Een luchtige oorlogsroman

Het leven van Gertie Bingham en haar man Harry heeft altijd in het teken van boeken en hun boekhandel gestaan. Tot hun grote verdriet was het hun niet gegeven om kinderen te krijgen, maar vinden beiden hun liefde in boeken. Als Gertie’s man dan ook na een kort ziekbed vlak voor de tweede wereldoorlog komt te overlijden, stort haar wereld in en weet zij niet goed wat te doen. Ze denkt er serieus over om de boekhandel te verkopen en met pensioen te gaan, als Charles haar goede vriend een beroep op haar doet om een Joods kind op te vangen die gevlucht is vanuit Nazi Duitsland. Ze krijgt de 15-jarige Hedy toegewezen. Na een moeilijke start, maar dankzij hun beide liefde voor boeken en natuurlijk labrador Hemmingway komen de twee steeds nader tot elkaar. Na een reeks verschrikkelijke bombardementen, waar ze steeds de schuilkelders weer moeten opzoeken besluiten ze een ondergrondse boekenclub te starten.
Ondanks dat dit verhaal zich afspeelt in de oorlog en er vele verschrikkingen zijn, is het luchtig geschreven, zelfs op een vrij ouderwetse manier. De schrijfstijl van dit boek deed mij denken aan sommige titels die in het boek voorbijkwamen, zoals Onder moeders vleugels en Op eigen wieken. De boodschap van de verschrikkingen van een oorlog wordt goed weergegeven, maar het komt niet als een inslag bij je binnen en wist mij niet te raken. De rode draad in dit verhaal is verbinding en er zijn voor een ander in moeilijke tijden. Persoonlijk had ik iets meer spanning en/of angst verwacht en dat de ondergrondse boekenclub meer centraal zou staan. Het kabbelt allemaal een beetje door en is als een roman geschreven. Ik geef het boek 3 sterren.