Toen nog niemand wist dat anorexia bestond

Een sterk autobiografisch boek over honger naar vriendschap en verbondenheid, over honger naar 'gekend worden'. De slimme en nieuwsgierige Emma groeit als nakomertje op in de jaren '50-zuivelwinkel van haar ouders. Ze is een beetje eenzaam; alle aandacht in gezin gaat uit naar het werken aan een goede toekomst voor haar drie oudere broers. Vader en moeder hebben het druk met de zuivelwinkel. Vanaf 1956 vindt Emma troost en zielsverwantschap bij een pleegzusje dat als Hongaars vluchtelingetje ruim twee jaar bij het gezin woont. Hun band wordt ruw verbroken, waarna een aarzelend begonnen anorexia , die was gestopt met de komst van het pleegzusje, alsnog in volle hevigheid toeslaat. Emma's verlangens en verdriet worden maar vluchtig of geheel niet opgemerkt door haar familie. Terwijl de broers mochten studeren wordt van Emma verwacht dat ze stopt met school en in de winkel komt helpen. Emma is woedend maar past zich aan en blijft zich tientallen jaren aanpassen. Ze houdt voor iedereen verborgen dat haar leven beheerst wordt door eten en niet-eten. Ze wordt moeder en pleegmoeder van een groot gezin zowel in het buitenland als in Nederland. Ze onderneemt en voltooit alsnog een studie en hongert zichzelf tot ziekwordens toe uit. Niemand herkent het, ze zweeft langs de rand van de afgrond. In het diepst van deze crisis wordt ze gered. Ze weet zich 'gekend' - uiteindelijk ook door zichzelf. Het boek is een pleidooi voor het belang van spiritueel voedsel voor het in verbinding kunnen zijn en blijven met anderen.