Op zoek naar Matthew

De 12-jarige Mila heeft een bijzondere gave: ze voelt mensen feilloos aan. Of je nu een geheime relatie hebt, zwanger of gelukkig bent - niets ontgaat Mila. Wanneer Matthew, de beste vriend van haar vader, vermist wordt, zet ze haar gave in om hem te zoeken. Ze ziet aanwijzingen die niemand anders ziet en weer nieuwe feiten boven tafel te krijgen. Maar Matthew blijft onvindbaar. Voor het eerst in haar leven begint de zelfverzekerde Mila aan zichzelf te twijfelen. Heeft ze iets belangrijks over het hoofd gezien? Iets wat misschien dichter bij huis ligt?

Laat ik aller eerst beginnen met de kaft van het boek. Ik heb een mooi hardcover boek, met daar overheen een dustcover. De dustcover is super mooi met allerlei verschillende opvallende kleuren. Als ik dit boek in de winkel zie liggen, dan zou ik hem zeker weten de kast uit trekken. Doordat het niet een standaard kleur is, zou ik hem absoluut bekijken.

Dit boek heb ik op een zondagmiddag in één ruk uitgelezen. Ik was erg benieuwd naar het boek en ik wilde graag weten hoe het boek zou eindigen. Zou Matthew gevonden worden? Zou Matthew helemaal niet meer gevonden worden? Wilt hij wel gevonden worden? Dit zijn allemaal vragen die aan het begin in mijn hoofd spookte. Doordat ik het boek in één ruk had uitgelezen, hoefde ik niet lang te wachten op het antwoord. Het einde vond ik persoonlijk erg jammer. Ik had heel veel van het einde verwacht, maar vond het een beetje afgeraffeld. Ik zelf bleef nog met heel veel vragen achter, die ik hier niet in de recensie zet aangezien er anders spoilers in deze recensie staan.
Ik ben wel benieuwd of jullie ook met vragen zijn blijven zitten aan het einde van dit boek, dus die mag je gerust plaatsen in de reacties. Mocht je zelf het boek nog niet gelezen hebben, ga dus niet naar de reacties!

Verder vond ik het erg leuk om te lezen vanuit het perspectief van de 12-jarige Mila. Ik vind dat Meg Rosoff dat erg goed gedaan heeft. Je kijkt echt door haar ogen naar haar wereld en alles wordt super goed beschreven dat je er ook een voorstelling van kan maken. Je leest echt mee met haar gedachtes en met de dingen die ze meemaakt en dat vond ik erg goed aan dit boek.

Nog twee laatste dingen wat ik persoonlijk erg vervelend vond, was dat er geen leestekens gebruikt werden als er iemand aan het praten was. Het was alleen maar zo: Gil zegt blablablabla. Je moet daar echt aan wennen en toen het boek uit was, was ik er nog steeds niet aan gewend. Dit is iets waar ik jullie voor wil waarschuwen, probeer op tijd te beginnen met wennen daaraan zodat het boek voor jezelf leuk lijkt. Als laatste noemt ze haar ouders bij naam en ze noemt hen niet: papa en mama. Daar moet je ook erg aan wennen. In het begin dacht ik dat ze bij die mensen in woonde, omdat ze geadopteerd was of om andere redenen. Later bleek dit gewoon haar ouders te zijn, dus wen daar ook maar alvast aan zodat je goed kan meelezen wie ze bedoelt. Haar vader heet: Gil en haar moeder heet: Marieka.

Ik wens jullie heel veel leesplezier en ben benieuwd wat jullie zelf van dit boek vinden!