Sterrenstof!

Henry is nooit verliefd geweest. Tot Grace aan het begin van het examenjaar bij hem op school komt. Grace is vreemd. Ze draagt jongenskleren. Ze loopt met een kruk. Ze zegt nee tegen het hoofdredacteurschap van de schoolkrant, waar Henry al jaren van droomt. Het is overduidelijk dat Grace een groot verdriet met zich meedraagt. En toch. Henry wordt verliefd op haar. Tot over zijn oren, met open ogen, met alle kans op een gebroken hart. Want als je geen risico durft te nemen voor de liefde van je leven… wanneer dan wel?

Toen ik de achterkant van het boek las, vroeg ik mijzelf heel erg af waar het hele boek heen zou gaan. Op de achterkant van het boek staat dit: 'Dit is geen gewoon liefdesverhaal, of toch wel?'. Door die zin gingen al mijn radartjes aan en was ik meteen benieuwd hoe het einde van het boek zal zijn. Maar nu eerst even over de cover! Want wat een geweldige cover is dit zeg, die totaal past bij het verhaal van het boek. Soms zijn er van die covers wat ik niet geweldig vind en totaal niet bij het verhaal vind passen, maar dat is deze absoluut niet. In het boek gaan Grace en Henry een vis vangen en dat wordt hun nieuwe 'kind', om het zo maar even te benoemen. Dat wit met de blauwe visjes op de voorkant past echt helemaal bij elkaar én een witte cover zie je niet vaak, waardoor hij in de boekenkast lekker opvalt.

Oké, dan nu over naar het verhaal. Wat er op de achterkant van het boek stond, vond ik echt kloppen. Het is overduidelijk geen normaal liefdesverhaal, maar wauw wat een leuk boek zeg. Het einde had ik niet verwacht, aangezien ik nog steeds wel dacht dat het een 'normaal' liefdesverhaal zou zijn, tot het einde! Ik vond het einde echt geweldig bedacht en was ook blij dat het zo eindigde.

Krystal Sutherland neemt je helemaal mee het verhaal in. Net als John Green zet ze zo nu en dan feiten onder elkaar, wat super fijn leest. Ik ben helemaal weg van de boeken van John Green, dus de schrijfstijl van Krystal Sutherland sprak mij erg aan. Van begin tot eind was ik geboeid en nam het mij ook echt mee. De personages vond ik geweldig en heerlijk om het eens van een jongenskant te lezen. Normaal zijn de meiden altijd de hoofdrol (in YA boeken), maar nu was het eens een keer een jongen. Een jongen kijkt toch weer anders tegen de liefde aan en dat was heel fijn om dat een keer te lezen.
Daarnaast wat een geweldige terugkoppelingen naar bepaalde boeken/feiten. Grace had nog nooit Harry Potter gelezen, wie heeft die nou niet gelezen óf gezien? Nou, natuurlijk moest Henry dat gauw laten lezen aan Grace, want hij was er wel gek op. En gelukkig dit deed hij ook!

Als laatste wil ik nog zeggen dat ik die ouders van Henry echt geweldig vind! Ik heb zo vaak om de reacties van de ouders moeten lachen tijdens het lezen. Lekkere droge opmerkingen werden gemaakt, echt heerlijk!