heel ontroerend !

Cover; dit is een foto van Julianne Moore die genomen is tijdens de verfilming van dit boek. Julianne Moore heeft een Oscar gewonnen voor haar hoofdrol in deze film. Geeft de cover een 8

Samenvatting van het verhaal;
Alice Howland, professor in de psychologie, werkt op de universiteit van Harvard. Ze heeft een zeer drukke baan en reist ook veel om lezingen te geven en naar congressen te gaan. Haar man John is ook professor in dezelfde universiteit en samen hebben ze drie kinderen die het huis al uit zijn.
September 2003: Als ze op een lezing niet op een woord kan komen slaat de paniek een beetje toe. Later als ze thuis is gaat ze hardlopen en weet plots niet meer waar ze zich bevindt. Ze probeert een logische verklaring te vinden voor deze toevallen en zoekt op het internet naar symptomen voor menopauze. Ze gaat ervan uit dat ze in de menopauze belandt, maar maakt toch een afspraak met haar huisdokter.
Twee maanden later bezoekt ze haar dokter en Alice staat erop dat ze naar een neuroloog wordt doorverwezen. Daar wordt ze onderworpen aan allerlei testen en als ze de volgende maand terug gaat naar Dr. Davis valt het keiharde verdict dat ze de ziekte van Alzheimer heeft. Alice begrijpt het niet , ze is pas vijftig jaar !!
Alice vertelt haar man John dat ze Alzheimer heeft en hij wil het niet geloven, hij wijt het aan depressie en overgang. Alice vertelt hem toch een paar dingen die zijn voor gevallen. John wil zich inlezen en met haar neuroloog spreken.
Gaandeweg wordt haar toestand slechter en ze heeft een enorm schuldgevoel omdat ze ook minder presteert in haar job. De gedachte dat ze Harvard moet verlaten boezemt haar angst in.
“Kom op” zegt ze tegen zichzelf. Kon ze maar een paar startkabels aan haar hoofd vastmaken om zichzelf eens met een lekkere, stevige schok op gang te brengen.
April 2004: Ze moeten dingen gaan bespreken voordat ze niet meer weet wie hij is of hoe lang ze hem nog zal kennen. John en zij besluiten om het aan de kinderen te vertellen en dit nieuws slaat in als een bom bij hen. John worstelt met heel de situatie en zegt dat hij niet weet of hij dit allemaal wel aan kan.
In de zomervakantie gaan ze naar hun huis op Cape Cod en haar toestand verslecht. Het is nu in zo’n mate dat ze zelfs haar weg niet meer weet in het huis en als John weg moet komt haar jongste dochter Lydia op haar passen. Nu ze voor haar moeder moet zorgen, ontstaat er een hechtere band en krijgt ze ook meer inzicht in de ziekte. Haar andere dochter Anna is nu ook zwanger van een tweeling en Alice vreest dat ze nooit haar kleinkinderen zal herkennen.
September 2004: Het najaar semester begint en ze wordt op het matje geroepen. Ze heeft heel slechte evaluaties gekregen en besluit om eerlijk te zijn en vertelt dat ze Alzheimer ’s heeft sinds januari. Ze wordt per onmiddellijk op non-actief gezet en ze schrijft zelf een mededeling aan haar collega’s en vrienden.
Alice is zeer vastbesloten om een lotgenotengroep op te richten, dit bestaat alleen maar voor mantelzorgers maar niet voor lotgenoten zelf. Algauw weet ze drie mensen te vinden van ongeveer dezelfde leeftijd en met deze mensen kan ze haar angsten en hun ziekte bespreken, zij weten tenslotte hoe het echt voelt om dit te hebben.
De maanden kruipen voorbij en John heeft het heel druk en Alice gaat zienderogen achteruit. Dit geeft de nodige strubbelingen in het gezin Howland.
In maart 2005 kan ze haar laatste speech geven bij het Dementia Care Conference; deze speech is heel belangrijk voor haar en ze legt haarfijn uit wat het betekent om deze ziekte te hebben en wat er voor moet gedaan worden. Haar gezin is er ook aanwezig en Alice is zo in de wolken dat ze het er heelhuids heeft vanaf gebracht.

Conclusie; Dit verhaal begint in september 2003 en loopt af in de zomer van 2005. Het verhaal wordt zowel in de ogen van Alice als haar gezinsleden vertelt, hoe ze wordt gediagnosticeerd en hoe ze zienderogen alsmaar achter uit gaat. Welke dingen er allemaal voorvallen van het vergeten van dingen tot woede aanvallen, het verlies van coördinatievermogen en vooral de angst die ze heeft. Hoe haar man ermee moet leren omgaan en de onmacht die er is maar ook het kunnen opbrengen om samen te leven met iemand die deze ziekte heeft.
Dit is een boek met een open einde en ik vind het best ook om op deze manier het verhaal af te ronden.

Beoordeling;
De auteur heeft een pracht prestatie geleverd met het schrijven van dit boek. Ze heeft dan ook veel research gedaan en is met mensen in contact gekomen die zelf de ziekte hebben en waar zij veel heeft uit geleerd om dit boek te kunnen schrijven.
Ze schetst een beeld van hoe het is om met iemand te moeten leren leven die de ziekte heeft en ook hoe het is om het zelf te hebben. Er staan zoveel voorvallen in het boek dat als je het leest je denkt dat dit echt afschuwelijk is en op sommige momenten zelfs bang bent omdat je weet dat het er niet op verbeterd.
De gevoelens die elk van hen mee maakt is dan ook zo aangrijpend en ontroerend dat het je als lezer niet los laat en dat je toch enige traantjes weg pinkt. Ze heeft de personages op een mooie manier neer gepend.
Je aanschouwt Alice’s ziekte proces van op een afstand en het is toch op sommige momenten dat je zo in het boek wilt duiken en haar gewoon wilt helpen of haar een dikke knuffel wilt geven. Ook des te meer omdat ze van zichzelf verdomd goed weet dat alles bergafwaarts gaat en dat ze op een dag zichzelf niet meer zal herkennen.
Dit verhaal is ‘interessant’ als je dit woord mag gebruiken om meer inzicht te krijgen in de ziekte, voor mensen die ermee geconfronteerd worden of gewoon uit pure interesse. Zo krijg je een beter beeld wat er zich allemaal afspeelt in zo’n mensen hun hoofd.
Dit verhaal gaat over Alice Howland, een prachtige, moedige en bijzondere dame!
Dit verhaal heeft een diepe indruk bij mij achtergelaten. Ik geef dit boek 5 sterren