Het soldatenleven in Afghanistan

Italiaanse militairen op missie in Afghanistan. Dat is waar de tweede roman van Paolo Giordano, bekend geworden met zijn debuut ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’, over gaat. We leren Egitto kennen, de met zijn zelfvertrouwen worstelende legerarts van de basis, en René, de pelotonscommandant die bijverdient als stripper. Samen worden zij op een riskante missie gestuurd en dragen de verantwoordelijkheid voor de levens van hun manschappen. De onervaren Ietri, de stoere Cederna en de door diarree geplaagde Torsu, om er maar een paar te noemen.

De auteur slaagt erin een uiterst realistisch beeld te schetsen van het kampleven in vijandig gebied. De gebeurtenissen beleven we vanuit verschillende invalshoeken. Elke soldaat bekijkt de dingen weer op een heel andere manier. Er hangt een sfeer van verveling, frustratie, eenzaamheid. Het is niet makkelijk om met zoveel verschillende mensen op een kluitje te leven, onder de sluimerende dreiging van gevaar. Het contact met het thuisfront geeft een persoonlijke, intieme toets aan het geheel: de soldaten worden mensen van vlees en bloed èn gevoelens. Met familie en geliefden voor wie ze onmisbaar zijn.

Tegenwoordig is het gebruikelijk dat militairen na een stressvolle en/of traumatische missie psychische nazorg ontvangen. Het is jammer dat de auteur in dit boek de militaire psychologie neerzet als een cliché. De nawerkingen van de missie zijn maar half uitgewerkt. Het einde lijkt dan ook wat afgeraffeld te zijn. Na het lezen van de laatste bladzijde, voelt het alsof het boek niet af is.

‘Het menselijk lichaam’ is een realistische roman over het soldatenleven in Afghanistan. De belevingen van de personages zijn vlot en met veel diepgang beschreven, maar de naweeën van het oorlogstoneel komen maar mondjesmaat aan bod.