Het meisje in de trein

Het meisje in de trein


Één betekent ergernis, twee brengen plezier, drie een trouwpartij en een klein kindje vier. Ik blijf hangen op vier en kan niet verder komen. Mijn hoofd is vol geluiden, mijn mond zit vol bloed. En een klein kindje vier. Ik hoor de eksters, ze lachen, ze lachen me uit, met een schor gekakel.

Soms kijken we naar andere mensen hun leven en denken we dat het geweldig en perfect is. We denken dat ze het ideale leventje leiden en worden er jaloers op. Zelfs zo jaloers dat we hen gaan idealiseren, dat we een drang hebben om steeds weer naar hen te kijken en op de voet te volgen wat ze doen. We moeten ons eraan herinneren dat hoewel het leven perfect lijkt, iedereen problemen heeft.

Rachel blijft elke dag met de trein naar Londen rijden om de schijn op te houden dat ze een baan heeft. De waarheid is echter dat ze maanden geleden haar job verloor omdat ze dronken aankwam op haar werk. Vroeger was Rachel aantrekkelijk maar nu is haar gezicht gezwollen, ze is dik geworden. Ze heeft een constant masker op, ze drinkt om te ontsnappen. Ze kan zich niet precies herinneren wanneer ze begon met drinken. Het was rond de tijd dat ze zwanger probeerde te worden van haar nu ex-man Tom. In plaats van Rachel maakte hij zijn minnares zwanger. Dat is Anna, de kleine blonde aantrekkelijke Anna. Zij leeft met haar man in haar huis.
Soms krijgt Rachel een black out. Het probleem hiermee is dat ze zich niet meer herinnert wat ze heeft gedaan. Ze moet dan vertrouwen op wat anderen haar zeggen. Ze doet dingen die ze nooit zou doen moest ze nuchter zijn.
De trein neemt haar elke dag mee naar haar oude leven maar ook naar het voyeurisme. Ze kan recht in de tuin van de huizen kijken, als ze dat doet merkt ze een echtpaar op, een perfect stel dat van elkaar lijkt te houden. Ze is geobsedeerd door hen en bedenkt zelfs hun namen: Jess en Jason. Hun leven lijkt perfect tot ze op een dag het perfecte leven in elkaar ziet zakken. Wanneer Jess verdwijnt herinnert ze zich dat ze iets moet gezien hebben, het enige probleem is dat ze weeral dronken was en weeral een black-out heeft gekregen. Rachel de dronkaard is een bemoeial die haar neus erin steekt en probeert uit te zoeken wat er gebeurd is.

Rachel is een apart geval. Als je vanuit haar standpunt leest, wat veel is aangezien je veel in haar hoofd meekijkt, weet je niet zo goed of je haar wel moet geloven. Dit is te danken aan het feit dat ze continu dronken is en niet weet wat er allemaal gebeurd is. We lezen ook nog vanuit het standpunt van Anna en Megan (=Jess). Twee vrouwen die ik zelf helemaal niet mag, hoe meer je leest over hen, hoe meer je te weten komt en gaat denken dat ze gestoord zijn. Dit heb je ook als je over Rachel leest maar toch iets minder omdat je voor haar empathie kan opbrengen. Het leuke aan de verschillende standpunten is wel dat je dezelfde situatie in drie keer meemaakt en dus ook in drie verschillende gevoelens. Dit zorgt ervoor dat je wil blijven doorlezen want je wil absoluut weten hoe Megan haar verdwijning meemaakt maar eveneens hoe Anna en Rachel het meemaken. Megans’ verhaal begint wat eerder dan dat van Rachel wat het misschien wat moeilijk maakt om te volgen maar na een tijd wordt alles duidelijk en leest het zelfs vlotter.

De afloop van het mysterie zag ik ook helemaal niet aankomen. Je werd doorheen het boek echt op een rollercoaster gezet die je van de ene verdachte naar de andere meenam. Het zat zo goed in elkaar dat het bijna onmogelijk was om het einde te “raden”. Ik heb verschillende verdachten gehad en was op het einde bijna zeker dat ik bij het juiste eind zat maar helaas…

Het enige wat me tegenzit is het feit dat er een aantal clichés worden aangehaald. Zoals dat van Rachel, de bezopen gekke ex-vrouw. Maar ook de ontrouw van de vrouwen en Tom. Het is niet fijn om steeds weer te lezen dat Rachel voor de zoveelste keer drinkt, het geeft een negatieve toon aan dit boek. Maar ook de ontrouw zit me zeker tegen, bijna elk personage was niet trouw aan zijn/haar wederhelft. Hierdoor lijkt het alsof er zonder de ontrouw geen verhaal zou kunnen ontstaan omdat het anders maar saai zou zijn. Voor mij was al die drama voor niets, het gaf geen wending meer aan het verhaal.

Paula slaagt erin ons bij de les te houden door telkens opnieuw nieuwe informatie te geven. Het lijkt wel alsof ze informatie blijft toveren uit haar magische hoedje. Het boek is makkelijk te lezen en heeft een hele mooie toon. Pas op de laatste pagina’s krijg je de onthulling. Deze pagina’s zitten nog eens extra boordevol spanning en actie. Paula heeft hier een schitterende creatie neer gezet die je niet wil wegleggen. Ik begrijp zeker dat het een tijd op nummer 1 heeft gestaan van de beste boeken van die tijd.