Schilderachtig maar zonder veel diepte

Amour Provence, het debuut van Constance Leisure, gaat over het leven in de prachtige en schilderachtige Franse streek de Provence. Leisure is van oorsprong Amerikaanse, maar heeft vele jaren in Frankrijk gewoond. De vele uitvoerige beschrijvingen over de natuur maken duidelijk dat ze daar haar hart verloren heeft. Het boek bundelt de verhalen van mensen met verschillende achtergronden die op één of andere manier met elkaar verbonden zijn. Het zijn verhalen over diverse fases in het leven.

In het begin van het boek gaat het veelal over jonge mensen zoals Didier en Berti, pubers aan de rand van de volwassenheid, op zoek naar aandacht, genegenheid en erkenning. Langzaam evolueren de verhalen naar de uitdagingen van het ouder worden. De auteur overschouwt het leven en doet ons nadenken over de keuzes die we maken of gemaakt hebben. Niet alleen rasechte dorpelingen passeren de revue maar ook inwijkelingen en mensen die wegvluchten uit de Provence, elk met hun bijhorende aanpassingsmoeilijkheden. En of de mensen nu rijk of arm zijn, jong of oud, iedereen komt op zijn weg een hoop uiteenlopende uitdagingen tegen. Constance Leisure schuwt geen enkel thema en brengt op die manier veel afwisseling in haar verhalen.  Ze biedt een mooie kijk op de complexiteit van het leven. De ingebakken wrok van de Zuidfransen tegenover Algerijnen en Magrabijnen is één van de boeiendste thema's in het boek. De auteur schetst een heel goed beeld over het ontstaan en het verloop van die vastgeroeste afkeer voor elkaar.

Leisure hanteert een veranderlijke schrijfstijl. De ene keer zijn de zinnen literaire pareltjes, dan zijn het weer onnodig lange zinnen in spreektaal. Er wordt wel veel verteld, maar soms zit er weinig gevoel in, waardoor de lezer zich jammer genoeg niet altijd met de personages verbonden voelt. Af en toe worden situaties te snel afgehaspeld en wordt het verhaal zelfs wat platvloers. Alleen de verhalen van de migrante Rachida en van de verstoten Euphémie weten echt diep te raken. Rachida zoekt haar weg in een voor haar nieuwe cultuur en moet opboksen tegen de principes en vooroordelen van haar eigen gemeenschap. Euphémie werd door haar dochter dement verklaard en opgesloten in een instelling. In verschillende verhalen volgen we de boeiende herinneringen van Euphémie.

Soms duiken de personages op als hoofdpersoon, dan weer als bindmiddel tussen andere verhalen. Omdat je uiteindelijk wel wil weten hoe het met hen verdergaat, heb je toch een doel om verder te lezen. Het is ook mooi om zien hoe ondanks de vele tegenslagen die sommigen hebben er steeds weer mensen zijn die in het leven nog het verschil maken. En zo eindigt het boek dan toch nog met inhoud om even bij stil te staan.