Een mager boekengeschenk

Dit jaar mocht Marnix Peeters het boekenweekgeschenk schrijven. Het werd bij voorbaat al op veel weerstand onthaald.
Peeters brengt in zijn boekje 3 korte verhalen, waarin hij 3 spiegels voorhoudt.
Het eerste verhaal gaat over Femke, die enerzijds de schijn hoog houdt van een vroom en braaf meisje te zijn, maar anderzijds ten volle haar lichaam en seksualiteit uitspeelt voor haar voordeel.
In het tweede verhaal stelt Peeters de kleinburgerijkheid, de kortzichtige en bevooroordeelde blik van zijn personages aan de kaak. En ymtussen de lijnen kan je ook de sarcastische kritiek op heel veel Vlamingen lezen. Onder het mom van een christelijke moraal, houdt hij een harde spiegel voor.
In het derde luik gaat Peeters helemaal de moraliserende tour op, weliswaar in een sarcastisch kleedje. Een koppel is uitgeblust en op zoek naar nieuw geluk, loopt de vrouw met haar ogen open in haar ongeluk.

Hoewel Marnix Peeters een scherpe pen heeft en met enkele welgekozen woorden en zinnen een heel beeld kan scheppen, is dit boekje toch maar een mager beestje. De verhalen zijn weinig origineel, hebben letterlijk weinig om het lijf en konden niet beknopter geschreven zijn. Ik bleef op mijn honger zitten.
Ondanks zijn vlotte stijl en sarcastische spiegel, spreken zijn stijl en verhalen mij niet aan. Blij dat ik iets gelezen heb, maar het heeft me niet overtuigd om meer te lezen.