Lezersrecensie
Een zoektocht na trauma brengt liefde
François, een managehouder aan de Bretoense kusten, stuit op een dag op een vrouw. De vrouw, die zich Elsa laat noemen, is verzwakt en lijkt getraumatiseerd. Ze wil niet praten over haar privé of verleden. Voor François is Elsa een mysterie, maar ook François zelf blijkt al snel een verleden te hebben waar hij niet over wil praten.
Langzaam groeien beide personages naar elkaar toe, geholpen door de paarden en de mensen die hen omringen. Dankzij een respectvolle houding, leren ze elkaar appreciëren en helpen ze elkaar in hun herstelproces. Stap voor stap vinden zowel Elsa, als François een nieuwe weg in hun leven en met elkaar.
Manel vertelt het verhaal telkens afwisselend tussen de 2 hoofdpersonages. Je krijgt als lezer de indruk dat de beide personages telkens hun kant van een gebeurtenis aan jou vertellen vanuit hun eigen perspectief met hun persoonlijke ervaring en gedachten er telkens bij. Dit vertraagt het verhaal, omdat eenzelfde gebeurtenis telkens opnieuw verteld wordt, maar dan vanuit het andere perspectief. Het lijkt alsof de dagboeken van Elsa en François leest.
Bovendien is het verhaal geschreven in korte, afgemeten zinnen. Daardoor mist het boek een soort natuurlijke flow om te lezen. Voor mij is het niet geschreven in een vlotte, aangename schrijfstijl. Al heb ik me ook afgevraagd of het ligt aan de vertaling of het echt de schrijfstijl van Manel is.
Anderzijds is een eenvoudige feelgood roman, weliswaar een beetje voorspelbaar, maar goed opgebouwd, zonder complexe constructies of taal.
Het boek viel me een beetje tegen. De verwachting was natuurlijk ook hoog, door de verwijzing naar Melissa Da Costa. Waar die verwijzing van komt, begrijp ik niet. Het enige wat gelijkend is, is een verhaal rond 2 personen die onbaatzuchtig voor elkaar zorgen en allebei een geheim of donker verleden met zich mee dragen dat zich stap voor stap onthult. Maar qua stijl kan Manel niet tippen aan Melissa Da Costa. Wanneer je houdt van dit soort feelgood met happy end, is het een te overwegen boek
Langzaam groeien beide personages naar elkaar toe, geholpen door de paarden en de mensen die hen omringen. Dankzij een respectvolle houding, leren ze elkaar appreciëren en helpen ze elkaar in hun herstelproces. Stap voor stap vinden zowel Elsa, als François een nieuwe weg in hun leven en met elkaar.
Manel vertelt het verhaal telkens afwisselend tussen de 2 hoofdpersonages. Je krijgt als lezer de indruk dat de beide personages telkens hun kant van een gebeurtenis aan jou vertellen vanuit hun eigen perspectief met hun persoonlijke ervaring en gedachten er telkens bij. Dit vertraagt het verhaal, omdat eenzelfde gebeurtenis telkens opnieuw verteld wordt, maar dan vanuit het andere perspectief. Het lijkt alsof de dagboeken van Elsa en François leest.
Bovendien is het verhaal geschreven in korte, afgemeten zinnen. Daardoor mist het boek een soort natuurlijke flow om te lezen. Voor mij is het niet geschreven in een vlotte, aangename schrijfstijl. Al heb ik me ook afgevraagd of het ligt aan de vertaling of het echt de schrijfstijl van Manel is.
Anderzijds is een eenvoudige feelgood roman, weliswaar een beetje voorspelbaar, maar goed opgebouwd, zonder complexe constructies of taal.
Het boek viel me een beetje tegen. De verwachting was natuurlijk ook hoog, door de verwijzing naar Melissa Da Costa. Waar die verwijzing van komt, begrijp ik niet. Het enige wat gelijkend is, is een verhaal rond 2 personen die onbaatzuchtig voor elkaar zorgen en allebei een geheim of donker verleden met zich mee dragen dat zich stap voor stap onthult. Maar qua stijl kan Manel niet tippen aan Melissa Da Costa. Wanneer je houdt van dit soort feelgood met happy end, is het een te overwegen boek
1
1
Reageer op deze recensie
