Er waren geen vrouwen in Vietnam…

In haar jonge jaren werd de schrijfster Kristin Hannah geconfronteerd de Vietnamoorlog. Er waren demonstraties en journaalberichten, maar ook kreeg ze mee hoe werd aangekeken tegen veteranen die terugkeerden uit de oorlog. Het maakte een blijvende indruk.
Al in 1997 kreeg ze het idee voor deze roman. Maar het onderwerp was zo gecompliceerd, ze voelde zich toen niet rijp genoeg om hierover te schrijven.

Ruim 25 jaar later is het boek dan toch geschreven. Door de ogen van Frankie McGraths krijgen we een impressie van alle gruwelijkheden uit die tijd. Beeldend en nauwgezet wordt beschreven onder welke erbarmelijke omstandigheden artsen en verpleegsters hun werk moeten doen. Met ongelooflijk veel moed en vol toewijding hebben ze zich ingezet.
Onophoudelijk is de stroom gewonden van zowel Amerikaanse soldaten als Vietnamese burgers. Weer wordt onderstreept hoe zinloos oorlog is en hoeveel jonge mensen hun leven verliezen of blijvend invalide raken.

Na haar diensttijd keert Frankie terug naar Amerika. Onbegrijpelijk en verbijsterend is te lezen hoe ze wordt uitgejouwd en weggezet: er waren geen vrouwen in Vietnam! Ze hoorde niet bij de veteranen, want ze had immers niet gevochten. Voor haar geen behandeling of gespreksgroepen, terwijl ze ook ptss-symptomen heeft.

Dit boek is een ode aan al die verpleegkundigen die in de oorlog zichzelf in gevaar hebben gebracht om anderen te helpen. Ook vrouwen kunnen helden zijn!

Met dank aan uitgeverij Boekerij voor het krijgen van een recensie-exemplaar