Het duizelt Clayton Ridell, een tekenaar uit Maine. Eindelijk gaat hij geld verdienen met zijn strips: hij heeft zojuist in Boston een contract getekend. Voor zijn geduldige vrouw heeft hij al een cadeautje gekocht en hij weet ook wat hij zijn zoontje Johnny gaat geven. Hij is in de wolken!
Dat verandert in een oogwenk, door een mobiele beller. Elke mobiel beller, overal ter wereld. Tien uur later zijn de meeste mensen dood of waanzinnig geworden. De overlevenden worden geconfronteerd met verbijsterende chaos, tomeloos geweld en horde bloeddorstige – ja wat eigenlijk?
Samen met ene Tom en een tiener die Alice heet, ontvlucht Clay het brandende, gedoemde Boston, in een wanhopige poging zijn zoon te bereiken voordat die zijn mobieltje aanzet.

Op de allereerste bladzijde heeft het boek je te pakken, alle mobiele bellers vertonen ineens een krankzinnig gewelddadig gedrag. Het bloed vloeit vooral de eerste bladzijden. Vloeien is eigenlijk hier niet het juiste woord: het bloed stroomt. Alle niet-bellers, normies, moeten huis en haard verlaten om te vluchten voor de bellers. Niets is veilig voor hen. Ze doden zelfs hun eigen soort.
Clayton Ridell is de hoofdpersoon in dit roodgetinte verhaal. Hij wil maar een ding, zijn zoon zoeken, en hij hoopt dat het bellers-lot zijn zoon bespaard is gebleven.
Hij zoekt samen met andere normies naar een oplossing van het probleem en weet duizenden bellers te doden. Maar de bellers worden steeds sterker. Ze krijgen telepathische gaven en kunnen zelfs de normies de wil opleggen.
Dus een echt Stephen King verhaal, tot nu toe,
Het verhaal dendert af op een vier sterrenwaardering, maar dan aan het eind is er eigenlijk geen eind. Er wordt een poging tot een eind gedaan, maar dit mislukt deerlijk. Jammer, heel jammer, ik had er veel meer van verwacht.