Indringend verhaal over overlevingsdrang

Mirjam Blits is verre aangetrouwde familie van mij (of ik dan ook familie ben van Jeroen Krabbé heb ik niet uitgezocht, maar zou leuk zijn). Om deze reden ben ik het boek gaan lezen.
Mirjam schrijft zoals mensen praten; in een stroom woorden met wat spreektaal ertussen. Ze gooit het leed van meer dan twee jaar concentratiekampen in een woeste stroom op papier. Maar wat een aanstekelijke overlevingsdrang. Wat een positieve houding. Zij heeft onbeschrijflijk leed gezien maar heeft kans gezien zichzelf bij elkaar te houden, om sterk te blijven, om vaak de humor te zien in gebeurtenissen. En opvallend vind ik dat zij ook vaak het goede kan zien in haar overheersers. Ondanks haar ellende bleef zij in staat om mensen als mens te zien en niet de SS/Wehrmacht als groep te veroordelen.
Dus of dit boek goed geschreven is: eigenlijk niet. Maar het is alsof zij tegen je praat, zelf haar verhaal doet. Er is geen enkele afstand tussen lezer en schrijfster. En dat maakt dit boek zeer indringend.