Held op sokken in de wildernis

Ik ben gek op reisverhalen én gek op verhalen over natuur. Ik las veel boeken over de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, verslond het boek van Cheryl Strayed over de Pacific Crest Trail (wil ik ook doen!) en heb genoten van de boeken van Redmond O’Hanlon. Zo grappig. En nu dan Bill Bryson die samen met zijn ietwat zwaarlijvige schoolvriend Stephen Katz de Appalachian Trail gaat lopen; een pad van meer dan 3400 kilometer door de woeste natuur van Amerika van Georgia naar Maine.

Het grappigst is onze anti-held eigenlijk bij de voorbereidingen; het aanschaffen van materiaal en de voorbereiding op de gevaren van de reis..
“Er was niet meer dan wat lezen in avonturenboeken en vrijwel geen fantasie voor nodig om me voor te stellen in een situatie waarin ik me ingesloten zou weten door een steeds kleiner wordende cirkel van door honger gedreven wolven, me daarbij wankelend de kleren van het lijf ruk onder een aanval van rode mieren, of domweg aan de grond genageld sta bij het zien van tot leven gekomen kreupelhout dat als een torpedo door het water op me afsnelt, om vervolgens naar achter te worden geworpen door een everzwijn van het formaat zitbank, met kleine kille ogen en een onbeheersbare, likkebaardende trek in mollig roze, door het stadsleven mals geworden vlees.
En dan waren er al die ziektes die in de bossen op je loerden, zoals giardiasis, hersenontsteking, Rocky Mountain-vlektyfus, ziekte van Lyme, Helicobacter pylori, Ehrlichiosis, schistosomiasis, brucellosis en shigellose… Ten slotte is er, omdat we in Amerika zijn, de voortdurende mogelijkheid te worden vermoord.”
“De meest voor de hand liggende oplossing was dat eventuele poema’s daar – als het al poema’s waren – achtergelaten huisdieren waren, ondoordacht gekocht en later betreurd. Het zou natuurlijk echt iets voor mij zijn om door een dier met een vlooienband en een medische geschiedenis te worden verscheurd. Ik stelde me voor hoe ik op mijn rug zou liggen en verslonden zou worden terwijl ik naar een penning kijk waarop te lezen staat: ‘Ik heet Mr. Bojangles. Indien gevonden, bel Tanya en Gus op 924-4667.”

Hahaha. Kopje thee erbij en op de bank zat ik er klaar voor. Maar zo grappig als in het begin wordt het meestal niet meer. Bryson weidt regelmatig uit over geologie, parkwachters, natuurbehoud, terwijl hij het leukst is als hij vertelt over zijn eigen ervaringen.
Desalniettemin heeft Bryson een indrukwekkende prestatie verricht en heb ik genoten van en regelmatig hardop gelachen om het boek.