Filosofie in een blokhut

Sylvain Tesson wilde nog voor zijn veertigste ervaren hoe het is om als kluizenaar te leven, diep in het bos bij het Bajkalmeer. Zes maanden woont hij alleen in een blokhut. Het dichtstbijzijnde dorp is 150 kilometer verderop, ‘s- winters vriest het er tot -30 oC en ‘s-zomers zijn er beren en muggen. Dit boek is het relaas van een periode zonder alle stress van ons drukke en moderne bestaan.

“Grappig hoor, je besluit om in een blokhut te gaan wonen, je stelt je voor hoe je al sigaren rokend, verzonken in gedachten naar de lucht zit te staren, en als puntje bij paaltje komt ben je voorraadlijsten in een huishoudschrift aan het afvinken. Het leven is kruidenieren.”

Tesson is filosoof en dat lees je terug in zijn observaties:
“Er bestaat een evenredig verband tussen de schaarse spullen die men bezit en de waarde die men eraan hecht. Voor de woudlopers in Siberië zijn een mes en een geweer even kostbaar als een metgezel van vlees en bloed. Een voorwerp dat we in moeilijke omstandigheden bij ons hadden, krijgt betekenis, wordt iets bijzonders. De tijd geeft er glans aan. Door de jaren wordt het gewapend. Je moet je karige bezittingen langdurig om je heen hebben om stuk voor stuk van ze te leren houden.”

De tijd in de blokhut gaat langzaam, alhoewel hij af en toe nog bezoek krijgt van vissers, boswachters en toeristen. Hij leest veel en in het boek staat een indrukwekkende leeslijst afgebeeld. Ik had misschien het leven in de blokhut wat spannender voor me gezien. Hij komt wel af en toe een beer tegen, maar dan schrijft hij daar onderkoeld over. Dat doet hij ook over persoonlijke dingen en zijn gevoelsleven, zoals over zijn vriendin die het met hem uitmaakt. Hierdoor bleef het hele verhaal voor mij een beetje hangen in filosofische beschouwingen.
“Soms is er dat verlangen om niets te doen. Ik zit al een uur aan mijn tafel te kijken hoe de zonnestralen over het tafelkleed oprukken. Alles wat maar even door het zonlicht wordt aangeraakt, krijgt iets edels. Het bos, de snede van een boek, het heft van een mes, de curve van een gezicht en die van de verstrijkende tijd, en zelfs het stof dat in de lucht zweeft. Het is niet niks om in deze wereld een stofdeeltje te zijn.
Nu begin ik me al voor stof te interesseren. Maart zal een lange maand worden...”