Lezersrecensie
Humoristische dierenarts én schrijver
In het non-fictie boek ‘Belevenissen van een veearts – Onze schepping stralend en schoon’ schetst James Herriot (pseudoniem van James Alfred Wight) een warm en levendig beeld van zijn dagelijkse werkzaamheden als dierenarts in het landelijke Yorkshire vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal volgt op het boek ‘Alle schepsels groot en klein’, maar is zeker goed afzonderlijk te lezen. De verhalen die Herriot heeft opgetekend in deze serie zijn de basis geweest voor de bekende televisieserie ‘All Creatures Great and Small’.
Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken die elk een gebeurtenis beschrijven; van het verlossen van kalfjes tot het opereren van honden en het aanschaffen van meubels op een veiling voor zijn huis. Ondanks de sobere omstandigheden van deze tijdsperiode, het gebrek aan moderne geneesmiddelen, het regelmatig in de nacht uit bed gebeld worden en de soms stugge boeren, blijft de toon luchtig en optimistisch.
Herriot weet zijn worstelingen en ongemakken te verpakken met een dosis zelfspot en humor. Hij is niet bang om zijn eigen fouten te delen. Een hilarisch voorbeeld is een incident met een parkiet, waar het bijknippen van een snavel eindigt in een ramp. Hij weet dit echter op slimme wijze weer recht te zetten en zorgt er zelfs voor dat de altijd stille parkiet verandert in een ware kletskous.
De manier waarop Herriot over zijn collega’s schrijft is geestig, maar altijd respectvol. Zijn observaties van de sociale gebruiken en de gedragingen van (meestal) de boeren zijn scherp, maar nooit hooghartig of denigrerend. De beleefdheid van Herriot en zijn drang om iedereen tevreden te stellen leiden regelmatig tot ongemakkelijke, maar vermakelijke situaties, zo komt het regelmatig voor dat hij iets teveel drinkt: “Dit was belachelijk, maar ik wilde niet onsportief lijken bij onze eerste ontmoeting. Met iets dat veel weghad van wanhoop pakte ik het derde glas op en begon traag slokjes te nemen. Toen mijn glas leeg was zakte ik bijna in elkaar tegen het buffet. Mijn maag was beangstigend opgezwollen en een lichte transpiratie brak uit op mijn voorhoofd.”
De Nederlandse vertaling door W.G.M. van der Veere-Doyer en V. Feldbrugge leest vlot, al missen wel de Yorkshire-dialecten die in de originele versie een extra laag geven aan het verhaal.
Dit boek is een ode aan het landelijke Engeland en het beroep van dierenarts. Het boek is prettig leesbaar voor iedereen die van dieren houdt, nieuwsgierig is naar het leven van een veearts in jaren veertig van de vorige eeuw of gewoon zin heeft in non-fictie verhalen doorspekt met de nodige humor.
Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken die elk een gebeurtenis beschrijven; van het verlossen van kalfjes tot het opereren van honden en het aanschaffen van meubels op een veiling voor zijn huis. Ondanks de sobere omstandigheden van deze tijdsperiode, het gebrek aan moderne geneesmiddelen, het regelmatig in de nacht uit bed gebeld worden en de soms stugge boeren, blijft de toon luchtig en optimistisch.
Herriot weet zijn worstelingen en ongemakken te verpakken met een dosis zelfspot en humor. Hij is niet bang om zijn eigen fouten te delen. Een hilarisch voorbeeld is een incident met een parkiet, waar het bijknippen van een snavel eindigt in een ramp. Hij weet dit echter op slimme wijze weer recht te zetten en zorgt er zelfs voor dat de altijd stille parkiet verandert in een ware kletskous.
De manier waarop Herriot over zijn collega’s schrijft is geestig, maar altijd respectvol. Zijn observaties van de sociale gebruiken en de gedragingen van (meestal) de boeren zijn scherp, maar nooit hooghartig of denigrerend. De beleefdheid van Herriot en zijn drang om iedereen tevreden te stellen leiden regelmatig tot ongemakkelijke, maar vermakelijke situaties, zo komt het regelmatig voor dat hij iets teveel drinkt: “Dit was belachelijk, maar ik wilde niet onsportief lijken bij onze eerste ontmoeting. Met iets dat veel weghad van wanhoop pakte ik het derde glas op en begon traag slokjes te nemen. Toen mijn glas leeg was zakte ik bijna in elkaar tegen het buffet. Mijn maag was beangstigend opgezwollen en een lichte transpiratie brak uit op mijn voorhoofd.”
De Nederlandse vertaling door W.G.M. van der Veere-Doyer en V. Feldbrugge leest vlot, al missen wel de Yorkshire-dialecten die in de originele versie een extra laag geven aan het verhaal.
Dit boek is een ode aan het landelijke Engeland en het beroep van dierenarts. Het boek is prettig leesbaar voor iedereen die van dieren houdt, nieuwsgierig is naar het leven van een veearts in jaren veertig van de vorige eeuw of gewoon zin heeft in non-fictie verhalen doorspekt met de nodige humor.
1
Reageer op deze recensie
