Hoge verwachtingen!

Ik kon de nieuwe roman van Jesús Carrasco niet aan me voorbij laten gaan. Sterker nog: ik verheugde me er al maanden op. Zijn debuutroman ' De vlucht' uit 2013 staat bij mij nog steeds op eenzame hoogte en is echt het mooiste boek dat ik ooit gelezen heb.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dat is 'Terug naar huis' niet, maar het mooiste boek dat ik dit jaar (tot nu toe) gelezen heb is het zeker!

Het verhaal gaat over Juan, die in Edinburgh woont en werkt en naar zijn geboortedorpje in het Spaanse Extremadura terugkeert om zijn vader te begraven. Het is een reis linea recta terug naar zijn jeugd en de rollen die hij en zijn zus hadden binnen het gezin. Zijn zus (altijd min of meer bij zijn ouders in de buurt gebleven) vindt het nu Juan er weer is tijd worden om aan haar eigen carrière te gaan werken, pakt haar biezen en laat de zorg voor de achtergebleven moeder over aan Juan. Wat volgt is een verkenning van de jeugd van Juan. We leren zijn vrienden kennen, de omstandigheden en het gezin waarin hij en zijn zus opgroeiden en de verhouding van Juan met zijn ouders.
Wat Carrasco als geen ander doet, is (net als in 'De vlucht') niet alles beschrijven, maar je wel alles laten voelen. Je begrijpt waarom hij ooit is gevlucht naar Edinburgh, je voelt de desolaatheid en de droogte van zijn geboortedorp en je ziet met pijn in het hart hoe de moeder van Juan steeds meer in de mist van haar dementie verdwijnt... Het is een reis die Juan doormaakt, een catharsis: hij wil niet, maar komt steeds meer vast te zitten en wíl ook steeds meer vastzitten in het leven in het dorpje Cruces.
Ken je dat: dat je een boek eigenlijk niet wilt uitlezen omdat het dan afgelopen is? Dat had ik met 'Terug naar huis'. Vanaf bladzijde één had ik een band met Juan en ik heb dit boek met veel toewijding en ontroering gelezen. Nu (eind augustus) absoluut al het literaire hoogtepunt van het jaar voor mij.
En ja: verdomd jammer dat ik het uit heb...