Lezen: ontdekking

Soms pak je een boek op waarvan de titel je wenkbrauwen doet fronsen. Zoals 'Veranderen: methode'. Wat is dat voor een titel? En toch is dat precies wat het boek doet: het laat je een methode zien om te veranderen.
Hoe je kunt veranderen van een dikkige, dommige jongen in hoodie en trainingsbroek uit Amiens (Noord-Frankrijk) in een intelligente, gevierde, stijlvol geklede jonge schrijver in Parijs. Kunt? Moet! Want Édouard Louis laat er geen misverstand over bestaan: hij moet en zal de grauwheid en armoe van Noord-Frankrijk achter zich laten.
Hij doet dat overigens niet per sé op een sympathieke manier: hij verloochent zijn afkomst en kwetst doelbewust zijn ouders, sluit vriendschappen met mensen die hem kunnen vormen en van wie hij meepikt wat hij nodig heeft, laat ze net zo makkelijk weer vallen als hij ze niet meer kan gebruiken en deelt de lakens met mannen die hem meer aanzien geven en hem iedere keer een duwtje geven in de richting die hij op wil.
Als de hoofdpersoon in het boek een vrouw zou zijn, zouden we haar berekenbaar noemen. Kil. Een b*tch die over lijken gaat om haar doel te bereiken. Zeker eentje waar je voor uit moet kijken. In het geval van Edouard mogen we de verandering die hij doormaakt beslist vindingrijk en ambitieus noemen en zijn uithoudingsvermogen bewonderen. Of toch niet?
Wat overeind blijft is dat je het Edouard Louis als lezer zo ontzettend gunt. Hij heeft er keihard voor gewerkt en tsjonge, wat heeft het een mooi boek opgeleverd. Een boek waarin hij (in prachtige taal) de sociale misstanden in een provinciestad feilloos beschrijft. Een boek dat me niet alleen vanwege de schrijnende inhoud, maar ook door zijn vorm een paar keer flink heeft verrast en een behoorlijk diepe indruk heeft achtergelaten. Het wordt daarom tijd dat ook Nederland deze jonge schrijver, deze Eddy Bellegueule, in de armen sluit. Wat mij betreft verdient hij het en is deze Veranderen: methode een hele geslaagde..