Met moeite uitgelezen

Ex-crimineel Nadjan 'Teddy' komt op vrije voeten en belandt in een wereld die voor hem totaal is veranderd. En dat niet alleen, hij gaat in op het aanbod van een advocatenkantoor om samen met jr. advocaat Emelie een zeer gevoelige zaak op te lossen. Eerst weigert hij, wil niets te maken hebben met dingen die hem doen herinneren aan zijn verleden, maar uiteindelijk blijkt dat Teddy geen keus heeft en neemt het aanbod aan.
Advocate Emelie is carrieregericht en snapt dat ze de opdracht van haar baas niet kan weigeren. Samenwerken met 'aso' Teddy is een omstandigheid waar ze nou niet echt op zit te wachten. Maar langzaam maar zeker groeien beide personages naar elkaar toe.
De zaak die ze moeten oplossen, steekt anders in elkaar dan ze hadden kunnen denken, en blijkt zelfs te maken te hebben met de lijken die nog altijd in Teddy's kast zitten.

Het idee van de plot is tof, alleen de uitwerking is allesbehalve goed. Het verhaal sleept zich traag voort, van de 400+-plus pagina's hadden er minimaal 100 geschrapt kunnen worden. Daarbij is het verwarrend. Viproom wordt uit meerdere perspectieven verteld, op zich vind ik dit altijd wel erg leuk en werkt mee aan de spanning, ieder lost een stukje van de puzzel op. Ook de slachtofferervaringen zijn voor mij een belangrijk onderdeel van een goed boek. Helaas niet in Viproom, waar de overvloed aan personages en perspectieven - zelfs binnen hetzelfde hoofdstuk werden perspectiefwisselingen en sprongen in tijd gemaakt - juist verwarrend en gekunsteld werkte.

Daarbij kwam de spanning niet op gang. Nergens voelde ik mijn hart tegen mijn ribbenkast slaan en nergens moest ik met trillende vingers en half hyperventilerend de bladzijde omslaan omdat Ik MOEST weten hoe het verder ging.
De personages bleven vlak en alle elementen die voor spanning konden zorgen, werden veel te veel beschrevend verteld. Jens Lapidus kan met Viproom een voorbeeld zijn van 'Show, don't tell'. Helaas een voorbeeld van hoe het juist niet moet...

Nee, ik ben niet enthousiast over VIproom. Als ik het boek niet voor de Crimezone leesclub had mogen lezen, had ik het na 50 of 100 pagina's aan de kant gelegd, zonder me daar schuldig om te voelen.